Soms voel ik me net een man, ik ben regelmatig al van huis voordat iedereen hier opstaat. Man helpt de kinderen dan en schoonvader brengt ze dan naar school. Soms ben ik 's middags dan even thuis om vervolgens weer een flink aantal uren te werken en ben dus met regelmaat pas na 20.30 uur thuis. Meestal is het zo geregeld dat ik doordeweeks 1 ochtend en 1 middag de kinderen wel naar en van school kan halen, maar ik maak ook gerust dagen dat ik 11 a 12 uur van huis ben en het komt dus wel eens voor dat ik de kinderen een dag helemaal niet zie.... En ja, daar voel ik me soms schuldig over.
Overigens doet mijn man het prima hoor en de opvang etc is ook echt goed geregeld, ze komen niets te kort, alleen dus dat mama er niet altijd is wat best wel eens aan me knaagt. Maar ik vind mijn baan leuk en het geld hebben we ook echt wel nodig.
Waarom voel ik me hier nu schuldig over? Is dat nu typisch een vrouwending? Een man heeft daar volgens mij nauwelijks last van, zucht.... Daarnaast zal een man er niet gauw lelijke opmerkingen over krijgen, terwijl ik wel eens te horen krijg dat "kinderen hun moeder nodig hebben"...uiteraard hebben ze me nodig en als er echt iets is kan ik dat ook zo regelen met het werk dat ik naar huis kan/thuis blijf, mijn werkgever probeert er ook zoveel mogelijk rekening mee te houden dat ik nog jonge kinderen heb, maar er moet ook voldoende geld binnenkomen om van te leven. Vooral op de dagen dat ik ze helemaal niet zie voel ik me er heel rot onder.
Hoe gaan jullie om met schuldgevoel?
