Ik heb eerder wel eens gezegd dat ik liever een vader zou willen zijn. Als een man namelijk doet wat ik doe zou hij ervoor geprezen worden, ik krijg (meestal subtiel, soms heel direct) te horen dat ik mijn kinderen tekort doe.
Ik werk 32 uur met ongeveer 1,5 tot 2 uur reistijd per dag. Ik ontbijt thuis en eet 's avonds mee en ben over het algemeen maximaal 1 avond per maand niet aanwezig als de kinderen naar bed gaan. In de weekenden ben ik ook thuis en op mijn vrije dag regel ik de meeste zaken zoals tandarts, garage enz. Mijn man werkt op mijn vrije dag tot laat en is dan pas met avondeten thuis, heeft 1 dag vrij en werkt verder tijdens schooluren. Wel moet hij nog regelmatig iets thuis doen, maar in geval van ziekte kan hij ook vanuit huis werken.
We zijn niet rijk, maar kunnen alles bieden wat ze nodig hebben.
En als ik een man was geweest zou dat ruim voldoende zijn, maar als moeder voel ik me regelmatig schuldig en veel mensen vinden het ook heel normaal om dat schuldgevoel te voeden. En ik verbaas me daar ook wel over. Tegelijkertijd merk ik ook wel dat mijn man er ook regelmatig op wordt aangekeken dat hij niet voor ons zorgt. Want uiteindelijk vinden de meeste mensen bij hem ook dat hij niet voldoet. En dat is net zo kwetsend en iets waar mijn man zich ook schuldig over heeft gevoeld. Ik denk dus dat zowel mannen als vrouwen zich regelmatig schuldig voelen over dit soort zaken, maar als je meer afwijkt van de norm, dan heb je dat sterker omdat het ook gevoed wordt door de omgeving.
