Bubblicious Dat maakt het wel ingewikkeld. Ik merk dat ik jouw verhaal moeilijk vind om te lezen, want hier was de situatie omgedraaid. Ik ben 7 jaar lang chronisch depressief geweest. Het pobleem is dat iemand die zo diep zit ook niet meer de energie heeft om "ervoor te vechten", of "alles op alles te zetten." Mijn enige prestatie was jarenlang dat ik de dag weer had overleefd. Het was voor mijn man een vreselijk moeilijke tijd, maar ik ben zo blij dat hij heeft kunnen zien dat ik ziek was en dat het mij net zo goed overkwam als hem, dat hij heeft volgehouden en al die tijd van mij is blijven houden. Ik weet niet wat jouw man heeft en een verschil is duidelijk dat ik nooit ben gaan liegen tegen mijn man.
Dat gezegd hebbende, wat anderen ook zeggen blijft wel voorop staan: jij en de kinderen moeten er niet aan onderdoor gaan. Ik heb daarover destijds ook wel gesprekken gevoerd met met mijn man en hij was daarover heel duidelijk: als dat moment komt dat ik het zelf niet meer aankan, geldt dezelfde regel als voor reddingswerkers in een crisissituatie, namelijk "eigen behoud eerst." En dat snap ik. Niemand heeft er iets aan als de partner (en kinderen) óók geen leven hebben.
