Wanneer voelde jij je echt een slechte moeder?

Ik heb dus best wel vaak lompe momenten met m’n kinderen. Maar ze leven nog, dus uiteindelijk komt het altijd wel weer goed..

Er is er wel eens eentje van de commode afgedonderd. Je weet dat je ze niet moet laten liggen. Maar wilde toch even snel sokken uit de kast pakken die twee stappen verderop staat. Boem, daar lag ze.

De ergste was denk ik toen ik zwanger was van M. en ontzettend vergeetachtig. Wilde even snel blokje om met de hond. N in de kinderwagen gezet. Sleutels kwijt, zoeken.. Eindelijk gevonden. Hond gepakt en zo de deur uit gelopen. Op de hoek kwam ik erachter dat N nog in de gang stond

Verder zeggen dat ze niet zo moeten piepen als ze vallen omdat ik denk dat het wel meevalt en dan achteraf blijkt dat ze toch ergens bloed hebben of een tand door de lip..

Ik ben ook ontzettend lomp met in en uit de auto tillen.. Inmiddels zegt V ook; ‘Mama opletten!!’ Als ik haar in de auto zet Want ik bots mega vaak met hun hoofden tegen het dak aan.

Jongste achterop de fiets in stoeltje zetten, zelf nog even snel handschoenen aan doen. ‘Even niet wiebelen he!’ ... Mevrouw wiebelt natuurlijk wel, valt zo om met fiets en al... en ik? ‘Ik zei toch niet wiebelen!’
Argh! Arm kind! Ze had overigens geen schrammetje gelukkig!

Dat van dat hoofd en autodak is heel erg bekend haha.
Verder voelde ik me een slechte moeder toen ik besloot weer 32u pw te gaan werken, omdat thuis zijn met dochter niets voor mij was.

-Als ik tegen mensen zeg dat ik geen traphekjes heb.
-Dat ik aan tafel zit en niet door heb dat mijn kind van 10 maanden zo de triptrap opklimt, en daarna zo op de tafel klimt. Mijn vriend komt binnen en ziet dat gebeuren. (Iets met afgeleid daar mijn telefoon)

• mijn oudste die van de zomer nat blauw stoepkrijt zat te eten. En zichzelf ermee had ingesmeerd. Hij had alleen een korte broek aan, hij leek wel een gladiator met dat blauwe spul overal.
• oh en dat hij wel met zijn loopfiets van die grote bult mocht fietsen. Hij viel hard en had een gat in zijn hoofd. Ik was natuurlijk alleen met 2 kinderen in het bos ver verwijderd van de auto.

Nou deze kennen jullie vast wel. Je telefoon op kind laten vallen en dan ook op hoofd natuurlijk

Toen ik Mn kind kwijt was.
Eerst Mn oudste (toen 9) in de Efteling. Wij liepen al naar de uitgang (stonden bij het winkeltje bij de ingang) en dochter is de veters aan t vastmaken. Niemand die het gezien/gehoord had. Ze was gelukkig zo slim om op dezelfde plek te blijven staan dus ze was zo terug gevonden. Maar voelde mij wel even falen. En gelukkig weet ze onze telefoonnummers uit dr hoofd dus dr volgende plan was naar iemand toe gaan om te vragen of ze mocht bellen.
De jongste was in Frankrijk. Waren in een aquarium en ineens is de jongste (4) weg. Oudste was in tranen. Ze kon gelukkig niet snel bij de uitgang komen, maar toch... Na 5 min gevonden, ze was naar t restaurant gelopen want “ze wilde gewoon even wat eten”

Wanneer het 10 van de 10x goed gaat en de 11e keer is er iemand bij en degene zegt: "is dat wel een goed idee, straks valt hij?" En ik zeg nonchalant: neuh, gaat wel goed hoor.
Vervolgens donders hij er deze keer wel vanaf, vol plat op zijn gezichtje en loopt een week met korstjes op zijn neus en kin
Wat moeten ze wel niet van me denken

Feye oohh doodeng van dat zwembad.

[verwijderd] Ik ben ook ontzettend lomp met in en uit de auto tillen..

Herkenbaar. En ook het probleem met de hoofden en deurposten.

Maar dat is gewoon onhandigheid toch?
Ik voel me vooral een slechte moeder als ik driftig word omdat het me niet lukt om haar iets te laten doen (blijven liggen op de commode) en dat ik dan ga snauwen en haar te ruw vastpak. Komt nu gelukkig nauwelijks meer voor.

Heftig @[verwijderd] Gelukkig is het allemaal goed afgelopen!

[verwijderd] Jasses, ik krijg hartkloppingen van je verhaal.

Mijn jongste is een wegrenner/-loper, ik heb er regelmatig nachtmerries over.
Eén keer rende ze zo de voordeur uit, in er achteraan, maar ik verwachtte toch dat ze op de hoek wel zou stoppen... nee hoor! Ze rende de hoek om, ik zag haar niet meer, en toen ik de hoek om was zag ik op een kruising van alle kanten auto’s stil staan. Ik rende naar de kruising en zag mijn dochter daar plat op haar buik op de weg liggen. Op de stoep stonden mensen toe te kijken, en terwijl ik de grond onder m’n voeten voelde wegzakken... zag ik hoe mijn dochter op stond en verder rende. Ze was midden op de kruising gestruikeld, pfff... automobilisten hadden allemaal ruim op tijd kunnen stoppen, geen piepende remmen etc. Maar dat beeld van mijn kindje plat op haar buik op de weg

En achteraf sla ik mezelf dan voor m’n hoofd; waarom ging ik niet dírect op volle vaart achter haar aan? Hoe kon het dat ze de voordeur uitrende? Normaal doe ik de deur pas van het slot als ik klaar ben en haar bij de hand heb...

Commentaar van mijn dochter;’Ik kom echt niet onder een auto hoor, ik ben veeeel sneller! En de volgende keer maak ik gewoon een salto over de auto’s heen!’

Toen de middelste met de loopfiets een heuveltje afging en frontaal botste tegen een muurtje
Die commode is hier ook gebeurd

Maar meestal als ik snauw terwijl ik moe ben. Dat is hun probleem niet en dan voel ik wel dat ik faal.

@[verwijderd] wat een nachtmerrie!

[verwijderd] knuffel voor jou!! Zoiets maakt je echt geen slechte moeder hoor!

Als je nou met je telefoon zat te spelen was het een ander verhaal, maar je had het, naar jouw idee, gewoon goed geregeld!

Toen zoon in de speeltuin ruim 2.5 meter naar beneden viel en ik 2 weken geleden daarvoor mijn bhv cursus had gedaan en ik helemaal niet meer wist wat te doen.
Ik stond erbij en keek erna.. nou ja zittend bij hem dan.