Toen ze nog baby waren, baby op de arm (hoofd steekt uit) en dan bij een deur te dicht langs de deurpost lopen waardoor ze hun hoofd stoten, dat is me zo vaak gebeurd.
Sleeen met een 2jarige: inschattingsfoutje, dacht dat hij niet zo'n vaart zou maken op het bultje... Ging toch iets te hard, slee komt tegen een sneeuwbult aan tot stilstand en kind wordt gelanceerd in de sneeuw. Gelukkig niks aan over gehouden, heb er ook wel heel hard om gelachen.
En laatst, daar voel ik me echt nog slecht over en vind het zwak van mezelf dat ik het zo ver heb laten komen: oudste was continue de jongste aan irriteren, duwen, trekken, tikken geven, dus ik was er zo klaar mee dat ik zei: als je nog een keer aan broertje trekt dan krijg je hetzelfde van mij. Even later gaf hij de jongste een duw, dus ik geef hem een duwtje... hij plat op de grond, tand door de lip, bloeden... Daarna heel veel geknuffeld, excuses aangeboden en hij is inmiddels een stuk liever naar zijn broer....