Ik was zwanger en ging bevallen. Ik was bij mijn moeder thuis en mijn zus was er ook bij. De bevalling verliep voorspoedig, ik wilde niet liggen maar enkel rondjes lopen. Toen besefte ik me dat we in de woonkamer waren en daar geen bed stond. Hoe moest die baby er straks uitkomen?
Ik zat me helemaal zorgen te maken of ik op de grond of op de mooie bank moest bevallen. Gelukkig legde mijn moeder gauw een kleed op de bank en binnen een minuut was de baby eruit.
Het ging zo makkelijk dat ik zei dat ik liever een bevalling had dan dat ik een week ziek zou zijn.
In ieder geval, de baby was een prachtig jongetje. Ik wist opeens geen namen meer en noemde hem maar Beau. 5 minuten later had ik daar al spijt van, maar ik schaamde me om het te veranderen.
Toen bedacht ik me dat er nog nergens iets officieel was ingeschreven, dus schoorvoetend zei ik tegen mijn zus en moeder dat ik Beau eigenlijk niet zo leuk vond. Mijn zus was opgelucht en zei dat ze Beau ook helemaal niets vond. Daarna bedachten we dat Marley misschien wel leuk zou zijn.
Daarna ging ik alle spullen verzamelen om de baby mee te nemen naar mijn oude slaapkamer, zodat ik hem kon voeden en we konden slapen.
Ik ging boterhammen smeren voor als ik honger kreeg, een flesje water vullen, luiers pakken, etc. Ik voelde me prima en niemand hielp me.
Opeens kwam de vader van de baby eraan (geen flauw idee wie het was) in zijn bouwkleding. Hij zei dat hij wel weer aan het werk kon, want de bevalling was toch een piece of cake. Hij keek naar zijn zoon en zei: "ik ga ter ere van jouw verjaardag een betonnen fundering maken".
Ik ging verder met inpakken en werd toen wakker. En mijn eerste gedachte was: "hé, nu weet ik niet hoe het voelt om borstvoeding te geven, je had echt sneller moeten inpakken!" 😂
