Puzzelstukje
Ieder mens is anders. Mijn schoonmoeder is halfzijdig verlamd en loopt dus moeilijk en kan 1 arm niet gebruiken. Als we een hele dag weg gaan, zit ze in een rolstoel. Zij heeft 10 keer liever kinderen die gewoon open en nieuwsgierig aan haar zelf vragen wat er aan de hand is, dan volwassenen die haar geen blik waardig gunnen en dan bijvoorbeeld aan mij vragen "En wat wil zij drinken?"
Ander voorbeeld: mijn vader liep vroeger in uniform vanwege zijn werk. Kwam er ooit een kind vragen "Meneer, waarom heeft u dat uniform aan?" Antwoord: "Omdat het te koud is om in mijn blote kont te lopen." 🙈 Dat vind mijn vader dus grappig. Maar kan ook erg lullig overkomen.
De meneer die jullie troffen kan het als grapje bedoeld hebben. Of misschien vindt hij het juist onbeleefd als kinderen zoiets komen vragen. Wat dat betreft zal iedereen daar andere ideeën over hebben.
Zelf geef ik het liefst zo normaal mogelijk antwoord als mijn kinderen vragen hebben als ze iemand zien waar iets bijzonders aan de hand is. Als ik niet weet wat er is, zeg ik dat. En over het algemeen zit er er ergens wel een "ik denk" of "misschien" in het antwoord. Want vaak weet je het gewoon niet. Ik probeer wel altijd de boodschap mee te geven dat mensen nu eenmaal niet allemaal hetzelfde eruit zien of zich hetzelfde gedragen. Vaak probeer ik dan ook wel even oogcontact te hebben met de persoon in kwestie en even simpelweg te glimlachen of te groeten. Vaak geeft de reactie die je daarop krijgt ook wel aan of er een opening is om te zeggen "en als je het precies wilt weten, zou je het altijd kunnen vragen."
