Klinkt een beetje als mijn zoon. Die werd een keer ziek toen we andijviestamppot aten en spuugde ook alles uit toen we aan tafel zat. Daarna kon hij echt geen andijviestamppot meer eten, want dat associeerde hij zó met dat spugen dat hij er spontaan van moest overgeven. Hij zei ook: “ik moest toen overgeven van de andijviestamppot”. Ik heb hem aan zijn verstand proberen te krijgen dat de andijviestamppot niet de aanleiding was tot het spugen, maar het bleef een ding.
Dit is vanzelf overgegaan, maar nu heeft hij weer wat anders. Hij kan ineens niet meer tegen “draadjesgroente”, zoals hij het zelf noemt. Eten we bijv. iets met bladspinazie (vooral diepvries) dan zit hij echt te kokhalzen aan tafel, want die draadjes voelen zo vies. Zelfde verhaal met veldsla die wat natter is geworden door dressing -> kolhalzen. Als ik hem dan streng toespreek en hem maan door zijn neus te ademen gaat hij iig niet spugen, maar hij slikt het echt niet door.
Het zit overduidelijk tussen zijn oren, maar is er erg lastig uit te krijgen.
Hij moet sowieso snel kokhalzen als hij iets vies vindt, en dat is nogal wat 😏: eendenpoep, een kattenspuugje, een poepluier van zijn broertje etc.
