Ik bedacht opeens halverwege de aflevering dat het misschien wel één grote les in omdenken zou zijn. De levenden vechten tegen de (on)doden, om daar zelf niet ook bij te gaan horen. Maar misschien is (on)dood zijn wel helemaal zo gek nog niet. Jon zei het in een eerdere aflevering: "De doden worden nooit moe, kennen geen honger, pijn of kou" of iets in die geest.
Hoe lekker is dat? Misschien is het wel een prachtig bestaan, en helpen ze de levenden alleen een handje om ook aan de goeie kant terecht te komen 😄. Aan het eind is iedereen dood en ze leefden... ehh, nee... ze bestonden nog lang en gelukkig.
Maar nee... dat zou ook wel heel erg out of the box zijn.
