Misschien is een topic wel wat prettiger voor mezelf zodat ik het ook weer makkelijk terug kan lezen en het niet overal en nergens staat.
Vandaag werd ik gebeld door de verpleegkundige van de afdeling ROW. Ik moet zeggen dat ik er naar van werd, alle vragen die gesteld werden, de antwoorden die ik gaf en de conclusie dat ik op de spoedlijst ben komen te staan omdat de normale wachtlijst te lang is in mijn specifieke casus. (De normale wachtlijst is 10 maanden) Nu hoef ik Max 3 maanden te wachten of ik word een dag van te voren gebeld dat er iemand heeft afgebeld.
Mijn man vind mij kortademig, ik koppelde dit altijd aan mijn bloedarmoede, blijkbaar is dit een symptoom van ROW en is dit één van de redenen waarom ik op de spoedlijst ben komen te staan (mogelijke foutjes in mijn longen wat allemaal ellende in de hersenen kan veroorzaken☹️) plus natuurlijk de eindeloze bloedneuzen met de daarbij behorende ijzerinfusen. Is blijkbaar zelfs bij ROW een heftige vorm van bloedneuzen.
Ik heb het idee dat het op moment suprème erg binnenkomt en dat er een bepaalde paniek te voorschijn komt, ik weet niet of ik het nadien wegstop en dit specifieke deurtje niet meer open wil doen totdat het onderzoek begint of dat ik het echt naast mij neer kan leggen en de instelling ‘we zien het wel’ heb.
Ik denk zelf dat ik vooral aan struisvogelpolitiek doe.
Iedereen om mij heen klampt zich vast aan het feit dat ik gewoon 80 kan worden. Dat zegt iedereen ook telkens, maar het voelt op dit moment totaal niet zo en ergens voelt het als downplayen. Is wel makkelijk om dan een onderwerp te doen doodbloeden. (leuke woordgrap🤪) en het er vooral niet meer over te hoeven hebben.
