Ik heb ptss en een angststoornis, alleen sinds de zwangerschap van de oudste heb ik bijna geen paniekaanvallen meer. Alsof mijn hoofd toen dacht : hier hebben wij geen tijd meer voor.
Wat ik zelf echt als vervelend ervaar is naar nieuwe plekken moeten en de weg niet weten. Ik krijg dan echt een golf van paniek over mij heen. Ik zou dus ook nooit met de kinderen naar het bos gaan en een nieuwe route volgen, straks mis ik een bordje. Of als ik een afspraak heb, fiets ik dus dagen voor die afspraak de weg een keer zodat ik precies weet waar het is. 🫣
Maar eigenlijk heb ik heel veel angsten het vreet mij van binnen met tijd en wijlen op en gelukkig merkt helemaal niemand het behalve ik.
Deze week heb ik bijvoorbeeld een mountainbike gekocht want mijn man en de kinderen mountainbiken en ze vinden het leuk als ik ook mee ga. Hebben jullie die routes wel eens gezien? Haha ik dacht dat ik ging flauwvallen bovenop één van de vele heuvels. Ik durf niet eens (ik doe het dan wel) op de derde tree van een ladder te staan. 🤣 Mijn man vond het in Oostenrijk een leuk idee om naar een klimbos te gaan, 12 meter hoog in een wiebelige boom. Huilen dat ik deed. En terug gaan kon niet meer. 😬
Maar goed, als iemand mij vraagt groente te snijden krijg ik per direct de angst dat ze vinden dat ik het verkeerd gesneden heb en dat heb ik dus ook met tafeldekken of verzin het maar. Ik praat mezelf het ook allemaal aan en het zal vast groot en deels met mijn eigen zelfbeeld te maken hebben.
Ik vind mezelf ook gewoon doodvermoeiend. 😅