Hopsatee Hele topic gelezen en er is al veel gezegd. Ik ga dus gelijk skippen naar wat volgens mij de crux is, namelijk zelfbeeld en eigenwaarde. Als dat sterk en goed is, dan weet je dat je het goed doet, dan sta je achter de keuzes die je maakt. Als je zelfbeeld goed is, dan vind jij jezelf goed genoeg. En dan ben je niet ‘afhankelijk’ van de goedkeuring van anderen. Want dat is hoe ik zie wat er gebeurd, je voelt je eigenlijk niet goed genoeg en daarom zoek je die bevestiging onbewust bij andere mensen, zodra die je dan afkeuren, dan komt dat heel hard binnen.
Bij mij komen van die vervelende opmerkingen dus helemaal niet meer binnen. Ik zal, als reactie daarop, bij mezelf iets denken in de trant van, bitch, doe jij het lekker op jou manier en succes met je burn-out. Ik doe het zo. Of ik voel een soort medelijden dat ik denk, jeetje hun man doet zeker niks dat ze alles zelf doen thuis en niet eens even weg kunnen. Oftewel; mijn coping is mezelf er boven plaatsen.
Qua reacties van mensen in algemene zin; die zeggen veel over henzelf en niks over jou. Iedereen is vooral met zichzelf bezig en hun respons zegt vooral veel over hun eigen struggle’s, onzekerheid, trauma’s, coping etc. Ik heb bijv een collega, die soms enorm kan doorschieten in het tot in den treure controleren of iedereen zijn werk wel doet. In het begin deed ze dat ook bij mij, voor de goeie orde, dat is mijn rol naar haar toe dus daar was ik vlot klaar mee. Haar daar op aangesproken, was haar duidelijk en stopte ze mee. Maar af en toe steekt het nog steeds de kop op naar andere collega’s. In het begin vond ik het een belediging; ze denkt zeker dat ik m’n werk niet doe/ niet kan. Maar naar gelang het duurde, ging ik het steeds meer zien als haar eigen stukje coping. Een tijdje geleden heb ik er opnieuw met haar over gesproken omdat het weer toenam en de rest van mijn team er last van heeft. Toen heb ik ook wat doorgevraagd op een stuk coping, omgaan met loslaten, vertrouwen hebben in anderen en uiteindelijk haar jeugd. En werd m’n idee bevestigd. Deze collega heeft een ronduit vervelende jeugd gehad met een ouder die jong overleden is en de andere ouder die psychisch niet stabiel was en zich tegen de kinderen keerde (hen wat probeerde aan te doen en vervolgens is opgenomen). Kortom, lang verhaal, wat ik wil zeggen; je weet niet wat er in andere mensen leeft, je weet niet wat ze hebben meegemaakt. Laat het bij hen liggen. Het hoeft geen kwade bedoelingen te zijn maar het is wel iets wat uit hen komt en vaak niks met jou te maken heeft. En als jij zelf weet waarom je iets doet, en dat weet je volgens mij heel goed. Besef je dan vervolgens ook dat die ander evengoed heel veel van jou niet weet, en jouw achtergrond en wat je meegemaakt hebt. Heb vertrouwen in jezelf, dat jij het doet zoals je denkt dat goed is. Jij bent goed genoeg. Ook jij mag fouten maken en daarvan leren. Jij bent ook maar een mens.
