Ik loop tegen exact hetzelfde aan. En inderdaad
Elsie89 En zie daar een eeuwige spagaat.
dit gebeurt dus, doodvermoeiend. Het is iets waar ik ook al heel lang mee zit, hoewel het veel beter is geweest komt het nu door de veranderde leefomstandigheden weer heel erg boven water en loop ik dus zo vast. Ik heb zo'n 15 jaar geleden cognitieve gedragstherapie gehad, wat ik al jaren netjes toepas; als ik zulke gedachten herken bij mezelf bedenken of het echt zo is dat die ander dat oordeel heeft, of dat ik dat er van maak? Maak uiteindelijk ging ik mijn eigen oordeel (te veel) niet vertrouwen en had ik nog steeds de lat heel hoog. Ik handelde niet naar die lat, want ik wist cognitief dat ik mezelf dan in de nesten zou werken, een gezond lijf is al niet in staat om ook maar de helft van die lat te halen! Maar ondertussen zat die lat in mijn hoofd nog altijd zo hoog, en faalde ik dus continu naar mezelf toe.
Een paar weken terug had ik een gesprek en vroeg die vrouw mij: "Als iemand een oordeel heeft over het feit dat je man en jij 9 jaar schelen, want joh dat kan écht niet hoor! Wat voel je dan?"
En dat deed mij realiseren dat de reden dat het oordeel van anderen zó hard bij mij binnenkomt, te maken heeft met mijn eigen onzekerheid/oordeel naar mij zelf. Want ik vind er namelijk nul komma niks van dat mijn man 9 jaar ouder is. En ik zou er dus echt geen gevoel bij hebben als iemand daar wel een mening over heeft. Dat was voor mij echt een eye-opener.
Ik probeer nu vooral minder oordeel naar mijzelf te hebben, maar ook naar anderen. Het zit denk ik in de mens (of misschien onze cultuur, in ieder geval enorm in onze familie) om continu over alles een mening te vormen. Ik ben hier al langer mee bezig, want ik vind het een mooi streven, maar ik liet mij in een gesprek nog vaak verleiden om mee te gaan in het oordelen. Ik kies hier niet meer voor. Daardoor voel ik met sommige mensen minder aansluiting, so be it.
Dit lukt steeds beter. Maar zeker niet altijd, en het blijft moeilijk als andere mensen totaal geen weerstand voelen om te oordelen over mij/ons.
Ik had het deze week nog met de psycholoog erover; bijna iedereen vindt dat de druk op mij in onze situatie enorm is, en dat ik dus onmogelijk alles kan, laat staan perfect. Maar zodra er iets concreets niet gebeurt, of niet goed gaat, dan hebben ze over dat specifieke ding wel een oordeel. En dat zie je denk ik veel in onze maatschappij; we moeten allemaal milder voor onszelf zijn, beter voor onszelf zorgen, maar als we aangeven dat we niet naar je feestje komen omdat de week te druk is ben je een stomme softie.
Ik krijg nu schematherapie, dat is totaal anders dan alles hierboven of wat er door de anderen gezegd is. Je noemde al even kort dat je zelf ook denkt dat het vanuit vroeger komt, misschien is het voor jou ook het overwegen waard?
Ik kan je nog niet vertellen hoeveel het werkt met deze gevoelens, want net begonnen 😅 maar het doet wel veel met mij.
