Ik merk dat ik het van gisteren van me af wil schrijven, maar op instagram het niet wil delen, dus dan maar hier:
In 20 minuten tijd werd ik voor mijn gevoel een paar jaar ouder.
Ik krijg om 12.35 een appje van Jacob, "Thijs is spoorloos." Huh spoorloos? Wat is er dan gebeurd? Was hij niet op school? Is hij weggelopen terwijl ze naar mijn huis liepen? Ik snap er niets van. De volgende minuten lijken uren te duren. Ik ben ondertussen in paniek, de doemgedachten poppen achter elkaar in mijn hoofd op. "Wat als hij naar het water is gelopen? Wat als hij de weg is kwijt geraakt? Wat als er een nare man is die op hem heeft ingepraat?"
De telefoon gaat, het is Jacob, we hebben een warrig gesprek maar ik begrijp dat Jacob nog op school is en dat Thijs daar dus niet is. Maar waar is hij dan? Hij is ook niet bij mij. Waar is Thijs?
Ik wil schreeuwen en huilen, maar ik laat het niet. Ik kan het niet toelaten, ik kan nu niet instorten, want Eva is bij mij. Ik moet sterk blijven voor haar. Ik kan doordat zij bij mij is ook niet zomaar weg. Ik wil ook naar Thijs zoeken, ik wil niet werkeloos thuis zitten. Ik moet iets doen.
Ik besluit met Eva naar de onderburen te gaan, mijn redenatie is dat zij kinderen hebben en zich vast wel kunnen voorstellen waar ik nu doorheen ga. Net als ik wil aanbellen komt de buurvrouw eraan. “Hallo, mag ik je wat geks vragen?” “Natuurlijk”, zegt zij. Ik vertel haar wat er aan de hand is en net als ik Eva ervan probeer te overtuigen dat zij even bij de buren gaat spelen, gaat mijn telefoon. “Jacob” zie ik op mijn telefoon staan. Hij brengt mij de verlossende woorden. “Thijs is gevonden!”
Ik kan weer ademhalen en ontspannen.
Ik heb gisteren mijn gevoelens geparkeerd en ik voel dat ze nu weer langzaam omhoog komen borrelen, maar ergens voelt het te eng om ze toe te laten. Die angsten die ik gisteren had, mijn gedachten all over the place. Waarom kan ik niet gewoon huilen? Waarom kan ik het niet toelaten? Ergens voel ik mij een aansteller dat ik zo reageer. Hij was maar 20 minuten weg. Maar voor mij waren het de langste 20 minuten van mijn leven.
