Ik heb gisteren voor het eerst een grens aangegeven aan een hogergeplaatst persoon op mijn werk en nu zit ik me de hele tijd af te vragen of ik het al die tijd niet verkeerd heb gezien en waarom ik mijn mond heb opengetrokken 'want het ging zo toch ook best goed'.
Echt, dat brein van mij. Het is een zure trut dat de hele tijd zegt dat ik dingen verkeerd doe of dat ik niet spoor. Dat er iets mis met mij is. Hoe maak je jezelf gek 😑 Terwijl het voor mij een teken is dat ik iets gedaan heb dat uit mijn comfortzone is en dat is eng en onbekend, maar het betekent ook groei.
Mijn 'normale respons' zou nu ook zijn de boodschap te willen verzachten, over explainen, etc.. Dat is echt een ingebakken reactie. Maar ik wil er niet aan toegeven.
