Ik zag het aan je houding en je manier van eten. Traag en besluiteloos. Je wist het niet meer en daar kwam de paniek. Mijn hart die alweer in 1000 stukjes brak en mijn gedachten die direct ging malen om te bedenken hoe ik je weer rustig kreeg. Ik moest vooral zelf rustig blijven dacht ik.
Gillen, oorverdovend gillen. En ik ging door met de routine, bracht je naar boven en legde je op bed. Ik gaf je geen keuzes zoals andere misschien zouden doen. Door je keuzes te geven geef ik je teveel ruimte om te twijfelen. Het enige wat jij nodig hebt is liefde. Onvoorwaardelijk. Ook nu. En met de tijd werd je rustiger, piepte mijn oren niet meer van de hoge tonen en zag ik een lach verschijnen.
‘Wil je mij over vandaag nog iets vertellen?’ Vroeg ik toen hij in bed lag.
‘ N verdrietig’
‘Ja je was verdrietig, maar daardoor ga ik niet minder van je houden.’
Blauwe ogen keken mij aan, leken mij te analyseren. En opeens kwam daar wat ik nodig had.
‘ Ik hou ook van jou’
