Hopsatee ik heb het alleen in negatieve situaties. Bijv bij een ruzie /meningsverschil. Achteraf weet ik dan perfect wat ik moet zeggen, maar op het moment zelf ben ik nooit koelbloedig genoeg om het te bedenken. Ik heb altijd even tijd nodig om de emoties te laten zakken, want anders flap ik er van alles uit, waarvan ik achteraf baal. En dan ga ik dat gesprek nog een keer of 100 in mijn hoofd opnieuw voeren, waarbij het altijd perfect loopt 🙄. Verder dan dit heb ik het gelukkig niet.
Ik ben echt zo sukkel die achteraf juist heel tevreden kan zijn over bijv het geven van een goeie presentatie (en dan stiekem voor de spiegel gaat staan en met een dikke grijns een overwinningsdansje danst en daarbij ‘oh jeh baby’ roept - en zich nu afvraagt of ze wel spoort?).
Het lijkt mij enorm vermoeiend. Eigenlijk ben je nooit tevreden met hoe je presteert. Goed is nooit goed genoeg? Heb je voor jezelf nagedacht wanneer je wel tevreden zou zijn? Moet er bijv minimaal een staande ovatie worden gegeven? Moet je minstens iets zeggen wat zo briljant is dat het het landelijk nieuws haalt? Ik gok van niet, maar toch lijken je gedachtes je dit wel wijs te maken.
Jij bent niet je gedachtes en gedachten zijn niet altijd waar, maar toch lijk je ze volledig te geloven. Wij hebben hier allemaal last van trouwens. Ik hecht soms ook teveel waarde aan mijn hersenkronkels, waardoor ze levensecht voelen.
(Gedachte-experimentje: ik zeg 100x tegen mijzelf dat ik nu spring. Spring ik? Nope lig nog steeds op de bank in houding zoutzak - gedachtes kunnen dus ook gewoon niet waar zijn of zelfs bullshit zijn, dus je hoeft er niet naar te luisteren).
