Schoonmoeder ligt voor de 5e keer in 6 weken in het ziekenhuis. Het is hartfalen, enorm slechte nierfunctie waardoor beperkt in medicatie. Gaat telkens een aantal dagen goed en dan weer knetterbenauwd en overvuld. Ze weten niet zo goed hoe het komt. Nu weer weekend, dus dan gebeurt er helaas vrij weinig. Er is ook bloedarmoede, die de huisarts makkelijk af heeft gedaan laatste tijd. Dus miss nog een zakje bloed erbij.
En ondertussen zit schoonzus er doorheen. Die is psychisch erg onstabiel, dus ik heb alles uit handen genomen en ben eerste contactpersoon. Fijn van werken bij een huisarts, ik snap tenminste waar ze het over hebben als ik een arts spreek. Schoonzus hing zowat elke dag huilend aan de telefoon, belde vaak terwijl ik aan het werk was. Niet te doen. Vriend heeft gezegd dat ze niet telkens moet bellen als ik aan het werk ben, moest ze daar weer om huilen. 😬 maar ze belt echt zo vaak met kul. Dat ik denk: app me gewoon en nog liever, hou het bij belangrijke dingen.
Ondertussen gaat het met dochter niet zo goed. Ze is er een keer bij geweest toen sm weer zo benauwd werd en de ambulance moest komen. Ze is toen uit haar huis gerend naar de speeltuin, waar ze in dr eentje zat toen ik eraan kwam. Ik neem dat sz een beetje kwalijk, die had dr niet alleen moeten laten daar. Maar ja, die maakte zich ook zorgen om dr moeder natuurlijk. Dus ja, ik vind het lastig, want ik denk natuurlijk eerst aan mn kind.
Maar sindsdien gaat het niet goed. Echt verlatingsangst. Veel huilen bij naar bed brengen. Of ik niet weg ga. Dat ik bij dr moet blijven. Ze heeft verteld dat ze een spook zag 's nachts. Hangt erg aan me. Ik vind het echt zo sneu.
Ze heeft nu 2x de pedagogisch hulpverlener gezien. Eerste keer ging het oa over de vraag: wat maakt mij speciaal. Had dafne gezegd: niks, ik ben maar een gewoon mens. De tweede keer hadden ze het over emoties. Onder andere verdriet, angst. En toen het over naar de dokter gaan ging, werd ze erg onrustig. Friemelen aan dr trui. De tikjes die ze heeft. En toen op de vraag: ben je dan ook weleens bang zei ze: ja, toen met papa. 😥 ze voelde zich erg ongemakkelijk, dus hulpverlener is daarna over gegaan op wat luchtigers. Mn arme kind. En wat goed van de hulpverlener dat ze al zo snel ergens komt. Waar ik niet kom met dochter. Vroeger hebben wij niet geleerd te praten. Mn moeder werd ziek en we gingen maar door. Ik heb mezelf voorgenomen het anders te doen. Mn kind zou altijd bij me terecht kunnen. Maar vriend en ik hebben allebei een hop-en-weer-door mentaliteit. Schijnbaar toch overgedragen en dochter liet niks zien. Wil je het beter doen, lukt het toch niet. Vind het heel verdrietig. Maar ben wel heel blij met die vrouw en ik hoop zelf ook meer open naar dichter te kunnen worden.
Nou, sorry voor het lange verhaal. 🤭
