June Ik denk dat we heel veel niet eens meer zien, zo vanzelfsprekend is het.
Ik was laatst in gesprek met iemand met een zoon en een dochter, die uit zat te leggen dat het vanaf kleins af aan al zo duidelijk was dat hij echte jongensdingen leuk vond en zij echte meisjesdingen. Alsof het in het DNA zat. En hoewel ik niet wil beweren dat daar niets van waar is, denk ik niet dat deze persoon doorhad hoeveel genderbevestigende signalen kinderen meekrijgen vanaf het moment dat ze geboren zijn. Hij/zij gebruik in boeken en tekenfilms en gesprekken tussen volwassenen en andere kinderen. Dat je ziet dat de meesten die met 'zij' worden aangesproken bepaalde uiterlijke kenmerken gemeen hebben in de vorm van kleding, kleuren, haardracht. Dat de 'zij' vaak de drankjes inschenkt en vraagt of je een koekje lust.
Dat meisje haar haren werden lang gelaten, in staartjes gebonden. Dat jongetje zijn haar was kort, er zat gel in. Hun kleding had een bepaalde kleur. De moeder zag eruit zoals een vrouw eruit hoort te zien: met lang haar, make-up, skinny jeans, gelakte nagels, sieraden. Ze werkte parttime, bracht de kinderen naar school en haalde ze op. De vader zag eruit zoals een man eruit hoort te zien: met kort haar, losse jeans, een breed horloge. Hij werkte fulltime en ravotte met de kinderen. Het jongetje had een jongens-naam met een sterke eindklank. Het meisje had een meisjes-naam, een bloem, waar ook nog vaak een verkleinwoord van gemaakt werd.
Helemaal prima allemaal, ik ga geen waardeoordeel uitspreken, maar om te doen alsof kinderen neutraal opgevoed worden, dat is écht niet zo. Overal zijn voorbeelden van jongens en meisjes, mannen en vrouwen, vaders en moeders. De volgorde van babyshark lyrics zegt zelfs iets over de hierarchie binnen een gezin.
En tja, is het erg? Geen idee.
Maar het heeft me wel altijd verbaasd dat het allemaal zo vanzelfsprekend gevonden wordt. Wat dat betreft vind ik het wel leuk, en logisch, dat er wat meer in twijfel getrokken wordt dan toen ik puber was, bijvoorbeeld.
