Soms vraag ik mij echt af wat er aan ten grondslag ligt, wat mijn oudste zoon betreft.
Vanmiddag waren we in de speeltuin, alles was helemaal prima. Er kwamen 3 jongens met een voetbal aanlopen, hij keek ernaar en zei toen tegen mij dat hij geen zin meer had om in de speeltuin te spelen en dat hij naar huis wilde. (Die seconde dat hij naar hun keek zag ik direct aan zijn mimiek dat het voor hem klaar was)
Vervolgens vroeg ik hem of dat toevallig kwam omdat ze gingen voetballen en hij dat ook graag wilde, maar niet durfde te vragen of hij mee mocht doen. Het antwoord was overduidelijk ja. Hij zag er ook verdrietig uit. Mijn voorstel was dat we er samen heen zouden lopen en dat ik het zou vragen, hij leefde op en heeft samen met hun gevoetbald.
Ik vraag mij echt af of iets niet durven vragen zo’n heftige reactie kan uitlokken. Zou dat enkel en alleen faalangst zijn?
Het lijkt bijna alsof hij denkt: wat je niet ziet hoef je ook niet te missen(?) dus dan wil ik weg. Nu. Hij was zo resoluut.
