@Liekje81 wat denk ik erg belangrijk is om je te realiseren is dat als er (een vermoede van) hoogbegaafdheid (mee) speelt, ze net zo ver van de gemiddelde norm verwijderd is als kinderen die zwakbegaafd zijn. Dat betekent dat je dochter zich constant aanpast aan haar omgeving, terwijl haar omgeving zich niet aanpast aan wat D nodig heeft. Ik kan je vertellen dat dit bakken bakken aan energie, frustratie en niet jezelf kunnen en durven zijn, kost.
Ik begrijp heel goed dat wat de aanleiding ook is, dit geen excuus mag zijn voor bepaald gedrag. Het kan wel een begin naar een structurele oplossing zijn. Inzicht naar stukjes van haar zelf, zichzelf beter leren begrijpen maar ook beter leren voelen en uitspreken ipv opkroppen en exploderen of imploderen.
Vandaag hadden wij weer een gesprek bij het cjg, een erg fijne vrouw die alles goed uitpluist we zijn alleen nog niet zover in het proces dat ik je kan vertellen wat bij ons structureel gaat werken. Wel weet ik dat N heel veel liefde, tijd, diepe en eerlijke gesprekken plus aandacht nodig heeft.
Alles wat ik lichamelijk bij hem zie gebeuren benoem ik en vraag hem ook of het klopt wat ik zie aan emoties of bepaalde spierspanningen. Wat ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat als ik van hem kwetsbaarheid ‘verwacht’ ik dat zelfde ook op kinderniveau moet geven. Vaak overspoelen dingen hem totaal. Vanochtend had hij bijvoorbeeld armpje drukken gedaan met zijn broertje dat ging fout, hij was te hardhandig en gewoon te sterk.😜 Mijn man was toen streng. Hij kwam terug uit school en ik merkte na 45 minuten dat er iets niet helemaal goed zat, er kwam een overleg of we met de step of de fiets gingen en de jongste wilde precies het tegenovergestelde. N begon zijn stem te verheffen, waarop ik aangaf dat wat hij vertelde helemaal prima was, maar dat ik verwacht dat het gesprek vanaf nu op een rustigere manier kon. Toen kwam er een traan, waarbij ik dus mijn zelf opgebouwde spanning van het verheffen van N zijn stem los moest laten. Want dit is precies de emotie die ik vaak bij hem probeer te vinden en die hij zelf nu veel vaker kan laten zien! Vaak is boos of geïrriteerd helemaal niet het geen wat hij voelt. Wat bleek nou, hij heeft zich de hele dag op school zorgen gemaakt om de arm van zijn broertje en de discussie over de step en de fiets was de wel bekende druppel.
Ik kan mij zo inbeelden dat D ook opeens van 0 naar 100 kan gaan en dat jij geen idee hebt waar dat opeens vandaan komt en dat D eigenlijk ook geen woorden kan geven aan haar emotie of bepaalde acties. Misschien is het wel een goed idee zoals je zelf had aangegeven in een ander bericht haar breed te laten onderzoeken, zodat je samen weer wat meer puzzelstukjes kan leggen. Het zal niet de oplossing zijn, maar hopelijk wel het begin van een oplossing.
