Ik maak eigenlijk heel makkelijk contact en nieuwe vrienden. Altijd al gehad en hoe ouder ik word, hoe makkelijker het gaat. Ik begin vooral heel makkelijk een gesprek met vreemden en ik denk dat praten over alledaagse ‘oppervlakkige’ vaak wel de start is van een nieuwe vriendschap. Je gaat meestal niet direct de diepte in, omdat dit toch wat kwetsbaar heeft. Daarnaast wil ik ook niet alles delen met iedereen. Ik deel hier meer dan met de meeste mensen in real life. Vind ik ook prima trouwens.
Ondanks dat het mij makkelijk afgaat, betekent dat niet dat ik nooit onzeker ben. Ik twijfel ook regelmatig aan mijzelf over wat ik nu weer eruit heb geflapt of over dat ik teveel praat. Ik probeer mij er alleen vaak niet zoveel van aan te trekken en negeer deze gedachtes zoveel mogelijk. Het is vaak achteraf en ik kan het toch niet meer veranderen.
Ik denk dat het een illusie is om te denken dat bij mensen bij wie het makkelijk gaat, onzekerheid geen rol speelt. Misschien wel minder, maar ik denk dat een bepaalde bewustwording van jezelf, zowel positief als negatief, inherent is aan sociaal vaardig zijn. Ik vraag mij af of je echt een leuke vriend bent, als jezelf altijd geweldig vindt en niet regelmatig kritisch naar jezelf kan kijken. Een bepaalde onzekerheid, zolang deze niet te verlammend of te vermijdend werkt, is denk ik heel normaal en maakt je denk ik zelfs wel tot een fijnere en betere vriend 😊.
