CrazyCatLady je kan altijd weer een break inbouwen of je inderdaad inschrijven bij de andere praktijk. Een tijdelijke life lijn hebben is denk ik helemaal niet erg en begrijpelijk.
Je coach van het werk kan je ook nog met zaken helpen, zoals bijv het plannen. Sowieso heb ik het plannen juist geleerd met dank aan werk. Het werk gaf voldoende structuur en ritme, waardoor het juist makkelijker werd. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt. Werk icm rest van je leven, is 1 grote planningstraining. Daar groei je wel in en het hoeft niet in 1x perfect. Ik hoop dat je op die manier ook weer wat andere contacten opdoet. Uit het ene contact zal je weer wat anders halen dan uit het andere contact. Verschillen zullen er altijd zijn, maar het is natuurlijk wel handig dat je mensen om je heen verzamelt die open staan voor andere ideeën en waarbij er wel respect is voor elkaar ondanks de verschillen. Ik kan mij voorstellen dat dit niet altijd makkelijk is om de juiste mensen te vinden. Volgens mij woon je ook in een bejaardenflat toch? Ik kan mij voorstellen dat de gemiddelde buur ook niet helemaal bij je aansluit. Het zou leuk zijn als je straks iets van een werkplek of vrijwilligersplek met wat meer inspirerende mensen.
Je kan natuurlijk altijd kijken hoe dingen gaan en lukt het niet vraag je gewoon weer hulp. Daarnaast denk ik dat soms de dingen ook gewoon zijn zoals ze zijn en zijn er vaak geen grote stappen meer in te zitten. Ik denk dat het soms ook rust kan geven om op te houden met vechten en jezelf blijven verbeteren. Dat vechten kost je enorm veel energie. Je ergens in berusten is wat anders dan opgeven. Ik denk zelfs dat het heel moeilijk kan zijn om het los te laten (ik vind het i.i.g. rete ingewikkeld).
Ik weet niet of je bekend met het hersteldenken? Ik kopieer even, want ik ben lui:
Hersteldenken is een manier van denken die gericht is op herstel, vooral binnen de geestelijke gezondheidszorg. Het benadrukt de kracht van een persoon en zijn vermogen om te groeien, veranderen en een zinvol leven te leiden, ondanks psychische uitdagingen. Dit concept gaat verder dan alleen het behandelen van symptomen; het draait om het bevorderen van zelfredzaamheid, participatie en verbondenheid in de samenleving. Herstel kan zowel persoonlijk als maatschappelijk zijn. Persoonlijk herstel betekent het vinden van een nieuw evenwicht na of met een psychische aandoening, terwijl maatschappelijk herstel gaat over het opnieuw innemen van rollen in de samenleving. Dit proces is uniek voor iedereen en draait om eigen regie en het leren omgaan met uitdagingen.
Ik vind het zelf een mooie manier van denken. Het is veel meer gericht op wat lukt wel en hoe kan ik een zo waardevol leven leiden ondanks de beperkingen of uitdagingen die je hebt. Hoe kan ik mijn sterke punten meer gaan in zetten en mijn krachten vergroten. Echt een verschuiving van een focus naar het versterken van de positieve punten ipv het verbeteren van de negatieve punten. Het is ook anders gaan denken over wat niet lukt of wat je lastig vindt. Niet altijd makkelijk (ik ben zelf ook work in progress 😉), maar het idee spreekt mij persoonlijk heel erg aan. Ik wil zelf ook meer die kant op.
