Hopsatee het kan nagenoeg verdwijnen. Ik had een bepaalde negatieve opvatting over mijzelf, die gewoon weg is. Het heeft mij wel 15 jaar gekost en het risico bestaat dat als er iets gebeurt wat het triggert de opvatting gewoon weer terug kan komen. Mijn idee is dat het altijd ergens kan sluimeren op de achtergrond, vooral als het opvattingen of gedachtes zijn die al heel jong gevormd zijn. Ik had er ook eentje waarvan ik dacht dat deze weg was en toen kwam de cva en boem de opvatting was weer meer dan ooit aanwezig. Overigens kon ik deze nu wel veel sneller afzwakken dan vroeger.
Er zit een bepaalde geloofwaardigheid aan zo gedachte, bijv ik ben een slechte moeder, als ik iets voor mijzelf doe (ik verzin maar wat hoor als vb). Deze gedachte voelde eerst misschien wel 90% geloofwaardig aan. Door er dwars tegen in te gaan, door er niet naar te luisteren, doe je ervaringen op waardoor de geloofwaardigheid daalt. Zeg maar naar 30% na zoveel jaar, maar er kunnen momenten zijn, waardoor deze toch weer even 80% aanvoelt.
Overigens kun je de geloofwaardigheid ook nog laten dalen door een alternatieve realistische gedachte tegenover zeggen, bijv als ik iets voor mijzelf doe, ben ik nog steeds een goede moeder en bewust op zoek te gaan bewijzen om deze opvatting sterker te maken. Misschien heeft deze gedachte nu een geloofwaardigheid van 50% en deze kun je laten stijgen naar bijv 80%, zodat er minder ruimte overblijft voor de geloofwaardigheid van de negatieve gedachte.
Er is ook nog een derde manier, namelijk als de gedachte of opvatting voorkomt uit een bepalende gebeurtenis in je leven, deze gebeurtenis ‘verwerken’. Vooral gebeurtenissen in je kindertijd zijn hier vatbaar voor. Het kinderbrein kan heftige gebeurtenissen ook nog anders interpreteren dan het volwassen brein, wat logisch is ivm afhankelijkheid, veiligheid enz.
Het mooiste is natuurlijk om het van meerdere kanten aan te vliegen.
