Ansji
Trees
iMoeder
Ik heb 3 april een kennismakingsgesprek!
Ik vind het vooral zo eng, want vorig jaar was ik zo goed bezig met eten etc, vervolgens gebeurde er iets heel kleins, faalangst sloeg toe, en alles blokkeerde weer.. wat als dat nu ook gebeurt? Wat als ik 2 maanden bezig ben en ik weer dichtklap en faal..?
Mijn therapie loopt er daarnaast wel door, maar het schiet echt niet op de afgelopen maanden. Psycholoog die ontslag neemt, andere die ziek is, nu is er iets fout gegaan met de aanvraag van mijn vergoeding en heeft het secretariaat ondertussen mijn vaste tijdstip aan iemand anders toebedeeld en is het maar de vraag wanneer ik weer in de agenda ga passen, en zo gaat het al maanden. Ik weet dus nog steeds de oorzaak van mijn "blokkeer & faal" mechanische niet, laat staan dat ik er iets mee kan doen. En zolang mijn emdr niet is afgerond mag ik ook geen diagnostisch onderzoek.
Heel erg frustrerend 🙄
Maar ondertussen zit er ook een deel in me wat wél echt iets wil gaan doen en er voorzichtig enthousiast over is. Ik heb echt iets nodig.
Ik loop er continu tegenaan dat het antwoord 'niks' is. Wat doe je in het dagelijks leven? Niks. Wat ben je? Niks.
Ja, ik ben moeder. Hardstikke leuk, maar binnen nu en 1,5 jaar studeren allebei mijn kinderen. Het is niet alsof ik thuisblijfmoeder ben met kleine kinderen, die daadwerkelijk zorg nodig hebben 😂
Ik ben cliënt. Ik ben patient. Ik ben wachtkamerzitter. Ik ben vgz-declareerder. Ik ben huiler. Ik ben netflix-abonnee. Ik hop van therapie naar therapie en dan kom ik thuis, ben ik moe, en plof ik op de bank. En dat was het.
Mijn sociale leven is prut. Ik leer ook geen nieuwe mensen kennen, deels omdat... waar? En deels omdat ik het ook vermijd, omdat ik gewoon niet meer wil dealen met de vraag: wat doe je in het dagelijks leven? Niks.
De schaamte overheerst. Ik wil een antwoord kunnen geven. Al is het maar een... iets. Dat speelt zwaarder momenteel dan al mijn angsten.
Ik wil iets leuks. Iets voor mij. Iets waarin ik kan groeien. Iets waarin ik kan leren. Iets wat mij aanvult, en wat meer mij maakt dan alleen: ik ben Ccl, moeder en cliënt. Ik wil Ccl zijn, moeder, cliënt én iets. Iets wat balans kan vullen in de eeuwige zorg en psychische blabla. Ik ben het zo beu om continu "mijn vader dit mijn moeder dat" shit te blijven herhalen, ik wil vooruit, ik wil werken aan een toekomst, iets opbouwen, iets nuttigs, iets leren, iets dóen.
Ik wil me ook gewoon weer mens voelen in plaats van een soort ikea-bouwpakket wat continu iets moet leren/loslaten/confronteren/verwerken.
Ik hoop alleen echt heel erg dat de faalangst niet in de weg gaat zitten.. 😕
