Vandaag ben ik jarig.
En niemand van mijn gezin herinnert het zich of denkt eraan. Pas op het moment dat ik felicitaties in de groepsappen krijg, belt mijn man om me te feliciteren.
En ik ben er ook een beetje klaar mee om ze te blijven verdedigen of ze eraan te helpen herinneren. Nee, ik vier het vandaag niet, ja ik weet dat het vroeg is, ja ik weet dat de kinderen misschien wat jong zijn om er bij stil te staan. En ja, ik weet dat man niks onthoudt. En ja, i don't care, het is al de tweede keer dat dit gebeurd.
En als ik dan uitleg dat ik opkijk tegen mn verjaardag vieren omdat ik dan weer alweer alles zelf moet regelen en ik daar geen zin in heb, krijg ik als antwoord dat ik het dan niet moet doen.
Ik denk dat ik maar ga sparen om mijn 40e over 2 jaar op ibiza te vieren met mn zus en vriendin.
