Hoe gaan jullie om met tegenslagen?
Sinds ik een relatie heb, merk ik dat ik het steeds moeilijker vind. Vroeger was ik single, had ik alleen mijn eigen problemen en sores en kon je bij vrienden of familie een keer uithuilen. Enerzijds is het fijn dat dat nu bij mijn partner kan. Anderzijds kan het ook de problemen/last verdubbelen.
Mijn vriend heeft na zijn studie 15 jaar gewerkt in een sector, maar wilde graag iets anders doen vanwege de rottige werktijden en weinig kans op doorgroei. Hij is inmiddels een paar jaar bezig met een zij instroom traject, maar vanwege zijn ADD en dyslexie gaat het studeren soms lastig. Ik vind dat zelf weleens moeilijk om te zien, omdat ik zelf vrij makkelijk leer. Ik probeer hem natuurlijk te ondersteunen, maar soms is het gewoon veel.
Nu hebben we recent nogal wat financiële tegenslagen gehad. Een week geleden heb ik een MAP genomen, maar ik ben nog steeds niet ongesteld, dus ergens spookt het in mijn hoofd dat ik misschien een zwangerschapstest moet doen. Ik moet de komende maanden aan de bak met solliciteren voor een nieuwe baan, wat ook de nodige onzekerheden met zich mee brengt. En nu appt mijn vriend zojuist dat zijn huidige werkgever niet met hem doorgaat, terwijl ze de afgelopen maanden erg enthousiast waren over hem. Dat betekent dat hij over een paar maanden ook geen werk heeft.
Nu benoemde hij laatst dat hij het liefst nog verder wil doorstuderen, maar ik ben bang dat dat iets te hoog gegrepen is - bovendien, nog 4 jaar deeltijd studeren? Weer geen fulltime inkomen? Wat voor impact gaat dat allemaal de komende jaren hebben op ons leven? Het voelt soms alsof ons leven stil staat, en we het nog steeds niet kunnen opbouwen. Alsof we nog steeds twee jonge studenten zijn die de boel niet op een rijtje hebben. Alsof we constant achter de feiten aanhikken en net niet mee kunnen doen met de wereld.
Ik wil zijn en ons geluk natuurlijk voorop stellen, maar ik vind het echt moeilijk nu. Elke keer als we even rustig kunnen uitademen, wordt er weer iets op de stapel geflikkerd. Steeds denk ik: oké, adem in, adem uit, het komt goed, we komen hier doorheen!
Maar soms lukt dat gewoon niet meer, en denk ik dan: als ik wegga, hoef ik me alleen maar druk te maken om mijn eigen sores. En tegelijkertijd weet ik dat ik dan ongelukkig in mijn eentje 's avonds op de bank zit.
Ik word er echt verdrietig van, en ik weet even niet hoe ik deze dag moet doorkomen en hoe ik moet doen als hij vanavond thuis komt.
Het liefst ga ik liggen huilen in een hoekje, maar dat heeft geen zin. Bovendien voelt hij zich waarschijnlijk nog meer klote dan ik, dus ik moet ook nog positief blijven voor hem. Maar hoe dan...
Sorry voor deze klaagzang...
