Mijn familie reageerde nogal eehm fel achtig (weet niet goed hoe ik het moet omschrijven) op het feit dat T een week, misschien twee weken geen toegevoegde suikers wil proberen te eten. Mijn zus en twee nichtjes riepen meteen ‘huh?!?! Waarom??? Dat heb je toch helemaal niet nodig?!?!’
Ze geeft zelf als reden ‘ik wil weten hoe mama zich voelt’ en ‘ik heb gelezen dat je je fitter voelt als je minder toegevoegde suikers eet’
Wij hebben met haar besproken dat dit prima redenen zijn om dit te doen. Ook aangegeven dat ze niet Koolhydraatarm hoeft te eten maar gewoon fruit, brood en zilvervliesrijst en volkoren pasta moet blijven eten. Dat het niet erg is als ze zich een keer vergist en dat ik hoop dat ze zich fitter voelt. Ze klaagt al langere tijd dat ze vaak moe is. Er is al bloed geprikt, niets uitgekomen, ze slikt vitamines bij maar ze is er zelf nog niet tevreden over.
Volgens mij denken mijn familieleden dat ze meteen een eetstoornis aan het ontwikkelen is of zo….
Misschien zien wij het verkeerd maar wij zien een meisje van 15 dat dik tevreden is met hoe ze eruit ziet. Zegt geregeld dat ze zichzelf mooi vindt en dat kleding haar goed staat. En eet goed, lust veel. Ja het kan gezonder met minder snoep, chips en koekjes en meer groenten en fruit.
Hun reacties maken mij eigenlijk een beetje onzeker… en dat vind ik stom van mezelf. 🙈
