Toch6 ik denk dat het juist ook vooral is omdat jij gewoon jezelf bent.
Die periode dat mijn oma extreem religieus werd voelde alsof dat haar had overgenomen en dat nog alles was dat ze was. Dat is toen voor mij ook wel de aanleiding geweest om feller te worden. Mijn opa was net overleden en ik raakte tegelijkertijd ook mijn oma kwijt aan het geloof.
Verdere gesprekken met gelovige mensen waarin ik toen in verzeild raakte of gewoon las, waren voor mij vooral internet discussies, waarin het hard tegen hard ging. Of mensen op straat die me wilden bekeren..
Ik had verder ook geen gelovige mensen in mijn omgeving, ik kwam alleen in aanraking met de extremen. Want ondanks mijn doop en communie waren wij ook helemaal niet gelovig thuis.
Maar het is goed geweest voor mij om te zien dat er ook een balans kan zijn, dat het mogelijk is om gelovig te zijn en dat het niet je hele persoonlijkheid opslokt zeg maar.. dat klinkt misschien raar, maar lange tijd was dat het enige wat ik kende.
Maar voor mij ben je Toch5, die toevallig gelovig is. En niet gelovige, die toevallig Toch5 heet zeg maar. Je bent gewoon jezelf, en ik mag jou als persoon, het hele plaatje, inclusief jouw geloof.
En ik heb inmiddels ook een buurvrouw die wel iedere week naar de kerk gaat-katholiek is, en gesprekken met haar hebben ook geholpen. Want zij is ook gewoon buurvrouw, juf, bewonercommissielid, wervelwind, die toevallig gelovig is.
Het is een ander soort geloof wat jullie hebben dan het hele extreme waar ik toen tegenaan liep, er is nog steeds ruimte voor respect naar anderen, het is niet opdringerig, en dat maakt echt een wereld van verschil.