Zorgen om dochter

Ze heeft een speelafspraakje gemaakt . Echt sinds tijden weer. Wel wat onder lichte druk van mij, maar hopelijk wil ze dan weer wat vaker. Ze heeft er nu ook echt zin in. Ze had dit weekend een kinderfeestje en het contact met andere kinderen doet haar echt wel goed. Ze kwam weer helemaal blij thuis. Ze hoeft van mij echt niet een paar keer per week af te spreken. Ik heb zelf ook die behoefte niet en vermaak mij prima alleen, maar af en toe vind ik wel belangrijk. Anders sluit ze zich steeds verder af (en ook die neiging herken ik bij mijzelf).

Het gaat nog steeds niet erg lekker. Wel wat beter. Ze is zeker minder boos, maar trekt zich nog steeds erg terug. Speelt heel af en toe spontaan met een buurmeisje, maar spreekt verder niks af. Durft nog steeds geen mensen aan te kijken of iets terug te zeggen als haar iets gevraagd wordt. Huilt om hele kleine dingen. Vooral (kleine) veranderingen vindt ze lastig. Bijv vanavond vroeg ze hulp bij haar huiswerk. Ik vroeg of ze naast mij wilde gaan zitten op de bank ipv aan de eettafel, maar dat is direct huilen. Vakantie willen we volgend jaar een klein beetje anders doen, ze begint direct te huilen bij het voorstel. Man gaat naar een andere winkel dan normaal, is huilen. Waarom? Omdat het anders is dan anders zegt ze.

Wil niet meer aan tafel eten ivm de eetgeluiden. Wil niet mee in de auto ivm geluiden. Idem voor bij ons zitten in de kamer. Ik friemel heel veel met mijn handen, maar ze trekt het niet om naar te kijken. Geluiden in de klas vindt ze vreselijk. Ze wordt er echt woest om, maar probeert zich nu wel in te houden en loopt direct weg.

Volgens juf gaat het nog steeds geweldig op school. Wat ik echt heel moeilijk snap. Ze gaat niet meer om met haar vriendinnen, ik zie aan haar gezicht dat ze zich continue inhoudt vanwege geluiden, haar cijfers zijn extreem hoog of extreem laag. Ze is in de klas niet lastig, lekker stil en teruggetrokken, dus dat is volgens juf goed denk ik .

Dat sociaal angstige heeft ze altijd wel gehad, maar de rest is echt van de afgelopen 1 a 2 jaar en is langzaam erger geworden. Ze wil nog steeds geen hulp. Als ik het voorstel, dan begint ze echt keihard te gillen en te huilen. Dat is namelijk te eng.

Toch overwegen wij om haar hierin toch te gaan overrulen en naar de huisarts te gaan. We maken ons zorgen. Ik weet nog steeds niet in hoeverre mijn cva hierin een rol speelt. Ze zegt van niet, ik zie geen duidelijke aanwijzingen hiervoor, maar het is wel gelijktijdig begonnen. Daarnaast is ze extreem perfectionistisch (ze vindt zelf van niet) en dat is ook niet helpend.

Koekie83 Alles is teveel en ze kan niet anders dan zich terugtrekken.

Ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind haar ook al langere tijd gespannen overkomen. De misofonie achtige klachten zijn ook wel behoorlijk heftig vind ik. Ze vindt dit zelf ook vreselijk. Ze is de laatste tijd ook vaak verdrietig dat het haar niet lukt om met ons samen te eten. Ze wil wel heel graag. Ze flipt echter compleet bij eetgeluiden, ze knijpt zichzelf dan om rustig te blijven, maar uiteindelijk rent ze in paniek weg.

Koekie83 Is ze rustiger in vakanties? Of maakt dat eigenlijk niet uit? Weet school wel dat het echt niet goed gaat?

Ik vond haar afgelopen vakantie zeker meer ontspannen. Ze was beter bereikbaar en heeft in de vakantie ook regelmatig met haar buurmeisje gespeeld. Zelfs 2 a 3 keer op haar initiatief. Na de vakantie werd dit direct weer minder. Ik denk nu 1x in de twee weken en dan enkel in de avond een uurtje. Na schooltijd vindt ze te druk.

Ik heb het op de 2 oudergesprekken vorig schooljaar proberen bespreekbaar te maken. Nadeel is dat dochter er dan bijzat. De juf reageerde de eerste keer ook wat verontwaardigend of aangevallen?!? Het was een wat vreemd gesprek en werd heel snel afgekapt. Ik gaf aan dat dochter soms wat moeite had met emoties en juf zei direct dat ze dit op school anders prima kon. Het was de toon waarop. Naast het feit dat het ook gewoon niet waar is dat ze dat prima kan. Ik vroeg nog door hoe ze verdriet of angst op school dan toonde. Het antwoord was gewoon normaal. Toen ik vroeg wat normaal was, raakte juf geïrriteerd. De tweede keer heb ik het zo proberen te sturen dat het vanuit dochter kwam, maar dat was natuurlijk kansloos.

Nu vind ik zelf dat dochter hier de laatste maanden wel wat stappen in gezet heeft. Minder boos en ik zie vaker verdriet. Ze zei vanavond ook dat ze iets spannends vond. Dat was een half jaar geleden nog ondenkbaar. Dan was alles standaard ‘boos’. Het is alleen niet genoeg. Ze zit gewoon nog steeds niet lekker in haar vel. Haar reactie op mensen is ook vreemd. Als iemand tegen haar praat, draait ze gewoon haar hoofd om en kijkt ze boos of ze loopt weg (ik weet dat het angst is). Negeert de ander echt compleet. Ze is 11 jaar en dat vind ik echt niet meer passend.

Koekie83 Mijn neiging zou testen/brede diagnostiek zijn, maar de vraag is wel of dat op dit moment een representatief beeld geeft. Denk t niet eigenlijk.

Ik zou sowieso wel graag een IQ test willen. Ik vind haar een stuk slimmer dan haar zus en zus scoort al relatief hoog. Ik vraag mij echter af of ze überhaupt haar mond open durft te doen of anders zo kort mogelijk antwoord geeft, waardoor het niet representatief is. Heb overwogen om haar zelf te testen, maar op mijn werk hebben we enkel de Son R 6-40 liggen.

Koekie83 Iets laagdrempeligs aan hulp? Lichaamsgerichte fysio? Sensorische integratie? Pmt? Creatieve therapie of iets met dans of dieren?

Aan zo iets zit ik ook te denken. Wat zou het meest geschikt zijn denk jij? Heb jij ergens positieve ervaring mee? Het moet niet te zweverig zijn of een of andere kindercoach met een vage opleiding.

Pimpelmeesje Zodat ze wel een beetje gevoel van controle heeft?

Dat vind ik zeker een goeie. Ik denk dat we het zo ook gaan doen. Het wordt waarschijnlijk eerst heel veel paniek, maar als ze er eenmaal doorheen is, lukt het haar wel. Ze zegt dat ze zich niet schaamt, maar volgens mij schaamt ze zich dat zich schaamt. Dat ze nu aangeeft dat ze het spannend vindt, is echt al een behoorlijke stap. Ik heb er vanavond over gehad en dan gaat ze heel hard huilen en zegt ze dat ze gaat beloven beter haar best te doen. Ik probeer haar duidelijk te maken dat ze al super goed haar best doet en dat het hier niet aan ligt .

Pimpelmeesje Ik vind het wel zorgelijk dat de juf geen probleem ziet. Dan ziet ze je kind echt niet, misschien vragen om observatie?

Ik zit naar aanleiding hiervan nu te denken dat ik de ib-er misschien moet gaan vragen. Deze geeft haar klas sinds dit schooljaar ook een paar dagdelen les. Daarnaast deed de ib-er eerder ook de plusklas en kent haar dus wel redelijk goed.

Koekie83 Zou dit “afgebakende” probleem een aanknopingspunt kunnen zijn voor hulp?

Zo probeer ik het inderdaad wel aan te vliegen. Overigens gaf ze vanochtend aan dat ze wel testjes wil doen, want dat is leuk. Praten met iemand niet, want dat is gênant en eng.

Koekie83 Tel daar een juf bij op die je niet ziet en ze lijkt langzaam te verdwijnen...

Nav van jullie reactie heb ik net besloten dat ik juf plus ib ook een bericht ga sturen dat ik zonder dochter erbij met haar in gesprek wil.

Koekie83 Wat fijn! Wat denk je dat geholpen heeft?

Doorvragen en benoemen wat we zien en normaliseren dat het niet gek is dat ze iets engs vindt of verdrietig, maar vooral blijven doorvragen. Ook daarin de connectie met haar lijf maken. We hebben dit echt heel veel gedaan het afgelopen jaar. Ook aan tafel veel gesproken over onze eigen emoties, bijv dat ik vertelde dat ik iets heel spannend vond en waarom en waar ik dat in mijn lijf voelde. Idee van modelling zeg maar. En we doen veel met haar. Volgens mij was dit ook een tip van jou? Echt heel bewust de verbinding zoeken en dat lijkt haar zeker goed te doen. Hierdoor praat ze makkelijker over wat haar dwars zit ipv opkroppen tot ze boos wordt.

Koekie83 Edit; tot 11 jaar. Jammer…

Had ik ook al direct opgezocht . Jammer.

Koekie83 Is ze meer van sport en bewegen of dieren of juist meer van het analyseren?

Ze is van alles . Ze heeft eigenlijk een hele brede interesse, is ontzettend creatief, heeft veel fantasie, houdt van (klassieke) muziek en dans, toneel/ rollenspellen, dieren, is goed in sport, maar maakt ook voor de lol spreekbeurten over het heelal, geschiedenis van fashion, over snoep en de hersenen. Echt zo lijkt het wel het perfecte kind (of dat ik een opschepperige moeder ben ), maar ze heeft echt heel veel talenten. Eigenlijk is ze goed in alles wat ze doet en denk dat dit ook onderdeel van het probleem is. Ze is echt heel perfectionistisch, al vindt ze zelf van niet.

Terwijl ik dit opschrijf denk ik dat creatief mogelijk de beste ingang wel is. Zo praat ik nu ook vaak met haar.

[verwijderd] Dat gesprekken met een psycholoog haar teveel doen denken aan een gesprek met haar moeder.

Ik denk het niet, omdat ze eigenlijk alle gesprekken met vreemden eng vindt. Hallo zeggen tegen een caissière is in haar beleving al het toppunt van gênant. Praten over jezelf is de overtreffende trap van gênant. Niemand mag verder iets persoonlijks over haar weten, want dan gaat ze dood van schaamte en vindt iedereen haar raar. Zo benoemt ze het zelf. Ik mag dus van haar ook niet met iemand over haar problemen praten. Ook niet met mensen die ze goed kent, want dan kan ze deze mensen nooit meer onder ogen zien.

Op het toneel staan voor 100 mensen is dan weer geen probleem. Ze staat echt zonder enige gêne op het toneel en dan staat ze ook echt te stralen. Of van de hoofdrol dansen in een balletvoorstelling voor 200 mensen, bloeit ze juist op. Als ze maar een rol kan spelen en niet zichzelf hoeft te laten zien? (Denk ik?)

Acties die ik nu heb uitgezet:

• vrijdag afspraak met de huisarts zonder haar
• ik ga zo een bericht naar school sturen dat ik in gesprek wil

Als ik een IQ test bij een hb specialist wil, weet iemand hoe dit gaat met financiering? Pgb via de gemeente? Of toch de reguliere weg volgen voor meer uitgebreide diagnostiek?

Vergeet ik nu wat? Overzichts-error.

[verwijderd] wat lief zeg

Het loslaten gaat geweldig (niet dus). Ik ben direct op zoek gegaan naar praktijken. Ik heb denk ik wat gevonden. Orthopedagoog /hb-specialist in een kleine praktijk met 2 mensen. Geen geneuzel met iedere keer iemand anders zien. Ze doen intelligentie-onderzoek. Heeft eerder altijd als ib-er gewerkt en dat leek mij handig mochten we ook iets met school moeten. Het wordt volledig vergoed met een verwijzing van de huisarts of een indicatie vanuit de gemeente. Ik heb haar gebeld en gevraagd of ik mijn vraag even mocht mailen, omdat ik dan beter uit mijn woorden kom en het dan kan structureren. Net gedaan en nu wacht ik even af.