Wanneer je aan het 'oversharen' bent of wanneer je iets deelt dat je dichterbij elkaar brengt.
Door zaken die gebeurd zijn in mijn jeugd en kindertijd heb ik wat sociale angst opgelopen en het gevoel dat ik nooit door iemand begrepen kan worden. Dat ik er niet mag zijn, dat ik raar ben. Ik ben dus extreem gereserveerd bij mensen die ik niet ken en deel haast niets. Het duurt echt lang voor ik los kom en dan durf ik wel te praten en mijn mening te uiten. Maar praten over zaken die mij aangaan, of iets zeggen over mij of mijn wereldbeeld? Bijna nooit. Ik ga graag de diepte in (heb moeite met smalltalk en word daar ook moe van), maar niet over zaken die iets wezenlijks zouden zeggen over mij. Als ik toch iets deel doe ik dat altijd met de rem erop en vraag ik me achteraf 100 keer af of ik niet te open ben geweest, want ja 'nu weten zij iets van me en dat kunnen ze tegen me gebruiken', etc.
Ik wil leren om minder achterdochtig te zijn en niet altijd te denken dat mensen heel veel letten op mij en al het stoms onthouden wat ik heb gezegd. Mensen zijn toch vooral met zichzelf bezig en iedereen heeft onzekerheden, etc.. Maar goed. Doseren lukt niet ofzo. Ik voel me meteen een oversharer of een aansteller als ik eens iets zeg dat dieper gaat of als ik echt eerlijk antwoord geef op een vraag. 'daar komt zij weer aan met haar emoties en pseudo-diepgang'.
Nou ja, dat zijn dingen die door mijn hoofd spelen. In mijn hoofd heb ik de mooiste gesprekken met mensen en lukt het me ook me verbonden te voelen met een ander. In realiteit: echt zelden. Terwijl kwetsbaar opstellen ook een gave is.
