Huggybird Ja je bent er inderdaad hele dagen (en soms ook nachten) mee bezig. Ik vind het echt een heftige ziekte. Het beheerst behoorlijk je leven.
Ik vind het nu met een pomp die veel zelf doet al stukken beter te doen. Maar dan nog moet je alle maaltijden uitrekenen hoeveel koolhydraten het is, dat in de pomp invoeren. En natuurlijk de sets wisselen, de sensor wisselen (hij heeft er eentje die 1 x per week moet). Regelmatig toch nog prikken om de sensor te kalibreren. En soms ook toch nog extra bijsturen als de pomp het niet bijgebeend krijgt. Bijv als hij iets gegeten heeft en is vergeten dat in te voeren. En natuurlijk het waken op hypo’s, vooral met bewegen, spelen, sport.
Hij kan tegenwoordig steeds meer zelf. Hij kan zelf de koolhydraten invoeren en zichzelf een bolus geven. Hij kan zijn bloedsuiker prikken en die in de pomp zetten. Het probleem alleen is dat hij ook nog best flink adhd heeft (komt vaak samen voor met type 1, is een defect van hetzelfde gen). En nu wat gaat puberen. Dus hij vergeet het regelmatig of gaat er wat tegen ageren dat hij geen set wissel wil of boos wordt als ik ga checken of hij z’n eten wel gebolust heeft.
