June ik heb toevallig pas nog een heel mooi gesprek gehad met mijn vriend hierover, ik hoop dat ik het een beetje kan verwoorden hier.
Ik denk dat heel veel eigenschappen die wij toekennen aan mannen of vrouwen allemaal onderdrukking als oorsprong lijken te hebben. Vrouwen moeten vooral mooi zijn en zorgen voor de kinderen en vooral niet ambitieus zijn of assertief. Maar andersom, mannen moeten vooral sterk zijn en ook vooral geen emoties tonen (behalve woede natuurlijk, want dat is weer een mannelijke emotie, die mogen vrouwen weer niet hebben).
Maar wanneer die vrouw dan ook zorgzaam en verzorgd is, complimenteren we dat ook als een echte vrouw, en dat doen we ook met de sterke mannelijke viking-types.
Terwijl we allemaal een sterke vrouw willen zijn, en een gevoelige man willen hebben waar we mee kunnen communiceren 🤔
Terwijl in mijn ogen, kenmerken die wij eerder toekennen aan vrouwen (communicatief sterker, gevoelig, zorgzaam) juist een teken lijken te zijn van emotionele ontwikkeling wanneer mannen die bevatten. En er ook meer dan genoeg vrouwen zijn die daar lang niet zo sterk in zijn als ze van zichzelf denken (de hele dag ouwehoeren over Married at first sight en vervolgens 700 posts op Facebook plaatsen dat je partner een narcist is omdat hij jullie 14,5 maandelijks samen zijn is vergeten is natuurlijk geen communicatie).
En andersom, is kracht bij een vrouw ook een teken van ontwikkeling, en zijn er ook genoeg mannen die zich wenden tot schadelijke copingsmechanismen in plaats van de eigenschappen te ontwikkelen die nodig zijn om sterker te worden.
Het hele maatschappelijke construct van gender is in mijn ogen zo toxic 🙈
Wij kwamen dus tot de conclusie dat we een eiland willen waar gender niet bestaat in de maatschappij 😂
June Ik voel me, dus mensen moeten naar mij kijken hoe ik me voel
Want aan het einde van de dag, is dat in mijn ogen juist het enige wat er toe doet. Mijn vrouwelijkheid wordt niet gedefinieerd door het feit dat ik graag jurken draag, van roze hou, of bepaalde eigenschappen heb, maar puur omdat ik zeg dat ik een vrouw ben.
En mijn vriend houdt toevallig van shoppen en welness, is zorgzaam en praat over emoties, maar dat maakt hem niet minder man. Hij is man omdat hij dat zegt.
Ik zie de stijgende trend van zelfidentificering dus ook niet als een teken van een individualistische maatschappij en als iets negatiefs, maar juist dat we ons als maatschappij ons voldoende hebben ontwikkeld om daadwerkelijk onszelf te mogen zijn, en we dingen als oerinstincten vanuit de prehistorie of de kerk niet langer de status quo laten bepalen.
Hoe meer ik zie dat de maatschappij die kant op gaat, hoe meer hoop ik krijg dat het ooit nog goed komt met de wereld. 🙃
