Onze jongens zijn 15, 13 en 11 en zijn volledig op de hoogte.
De oudste is wiebelig (een adhd’er) en houdt mij in de gaten. Hij vraagt niet veel, maar zoekt wel dingen op. Zo wist hij op de avond voor de mri van alles over dat onderzoek te vertellen. Hij wordt op school goed opgevangen. Hij zit op de school waar ik directeur van ben, dus de lijntjes met al zijn docenten en mentoren zijn vanzelfsprekend super kort.
De tweede is heel stil. Trekt zich terug, maar wel met de deuren open zodat hij alles hoort. Heeft het op school tegen 4 klasgenoten verteld. Samen met de mentor letten die 4 lln op hem.
De jongste is de meest gevoelige van allemaal. Die voelt mijn verdriet en samen huilen we af en toe. Als we allemaal op bed liggen, moet hij altijd nog even plassen en komt dan snel nog even langs voor nog een kroel.
Maar hij is ook echt nog een kind. Hij zou voor zijn verjaardag in juni een telefoon krijgen, maar ik zei dat het me handig leek om er nu al eentje te kopen, zodat we samen in de groepsapp konden. En dan zegt ‘ie: mama, misschien kun je beter even wachten, dan kan ik de telefoon van papa.
Hij schrok toen hij het zei, dus we hebben er samen maar even hard om gelachen.
