De knoop is (bijna) door
Soturi je bent zo dapper! Wat ik zo mooi aan jou vind is dat je zelfinzicht hebt en goed kan reflecteren en daardoor mensen toelaat. Weet je, één van de belangrijkste dingen die ik van mijn moeder heb geleerd is hulp vragen en dat je echt wel op anderen mag vertrouwen, zolang je zelf ook maar blijft nadenken. Dit is wat jij je dochters nu ook mee geeft en dat is zo waardevol.
Je kan de wereld niet alleen op je schouders dragen.
Ik vind het heel fijn dit te lezen!
Niet dat ik de rest van de reacties niet fijn vind overigens. Ze zijn ieder op hun eigen manier helpend. Maar dit is wel even een boost die ik kan gebruiken. 
Zonnebloem helemaal waar!
Soturi Ik vraag me af hoe dat gesprek gaat verlopen en ben er bloednerveus voor. De kans is namelijk groot dat hij zijn problemen niet ziet. De dingen die niet lopen linksom of rechtsom bij mij gaat leggen en in de weerstand gaat tegen de hulpverlening omdat ze in zijn beleving zeuren, want hij vindt dat hij het prima doet.
We zijn nu twee dagen verder. Ik heb tussen toen en nu niet heel veel ruimte (in mijn hoofd) gehad voor een update. Nu eigenlijk nog niet volledig, maar wel een beetje. En ik verwacht de komende dagen weer minder. Dus dan maar nu even.
Waar ik hierboven bang voor was, is eigenlijk hoe het gelopen is. De jeugdconsulent van de gemeente begon het gesprek door te peilen hoe wij zelf vonden dat het ging. Ik gaf aan dat ik zelf aan het overlopen was omdat ik de balans niet meer kon vinden tussen wat ik denk dat de kinderen nodig hebben, wat ik uit angst denk dat ze nodig hebben en wat gewoon prima is hoe het nu loopt. Dat het voor mij alleen maar verwarrender is dat mijn vriend en ik totaal niet op één lijn liggen wat dat betreft. En dat ik dus ook regelmatig het gevoel heb te moeten overcompenseren voor wat ik vind dat hij laat liggen. Met name in emotionele aandacht. Dat ik daardoor zelf overbelast raak en zelf merk steken te laten vallen, waardoor ik voor mijn gevoel ook weer moet overcompenseren. Als ik moet kiezen tussen mezelf tekort doen of de kinderen, dan wals ik over mijn eigen grenzen heen.
Ik weet niet zo goed meer wat mijn vriend zei. Het was in ieder geval een relatief kort antwoord waarbij de vinger weer mijn kant op ging.
Mijn psycholoog, die er ook bij was, was er zichtbaar klaar mee. Die haakt daarop in, beginnend met dat hij advocaat van de duivel gaat spelen en benoemt dan dat dit precies is wat hij zag gebeuren in de sessies waar mijn vriend bij was. En de individuele sessie met mijn vriend.
Ook zijn exacte woorden weet ik niet meer. Maar hij was duidelijk boos en is heel direct geweest. Tot zover mogelijk natuurlijk omdat hij ook professioneel moet blijven.
Het leek allemaal niet bepaald door te dringen bij mijn vriend. Die schoot in de weerstand of reageerde niet.
De gemeenteconsulent benoemde in het begin al dat als er over een halfjaar niks veranderd zou zijn, ze melding zou moeten maken bij de raad voor de kinderbescherming en/of veilig thuis. Daar bleef ze een paar keer op terug komen, in de hoop door te dringen dat er echt verandering nodig is. Omdat het anders nog maar de vraag was of de kinderen thuis zouden kunnen blijven wonen. Terwijl dat echt wel hun doel was.
Ze benoemde ook dat ze een overspannen, jonge moeder zag die de huidige situatie ook niet meer trok. Wat ook niet in het belang voor de kinderen is.
Intussen zat ik vol emotie aan tafel. Want ondanks dat ik wist dat het zo’n gesprek zou (kunnen) worden, ik ook wist dat iedereen van mijn onmacht op de hoogte was en dat ik bereid zou zijn om aan mijn aandeel te werken met de hulpverlening. Dat ik daar eigenlijk al mee bezig was.
Door de houding van mijn vriend, heeft de gemeenteconsulent besloten dat ze na dit gesprek al een onderzoek naar de situatie zou aanvragen bij de raad voor de kinderbescherming.
Ik snap het. Het is de hele reden waarom ik uit elkaar wil. Want in de situatie nu kan ik de kinderen ook niet bieden wat ik denk dat ze nodig hebben, simpelweg omdat ik voor mijn gevoel al mijn energie kwijt ben aan zijn ergste puinzooi (letterlijk en figuurlijk) opruimen dat de rest erbij in schiet. Zeker op slechte dagen.
Maar je wil niet horen dat iemand zorgen heeft over de (emotionele) veiligheid van je kinderen.
Ik heb geen kinderen op de wereld gezet om in deze situatie terecht te komen.
Nu weet ik ook dat dit gesprek is gebaseerd op het idee dat we bij elkaar zouden blijven omdat ik niet wilde dat er al iets gezegd werd over mijn beslissing.
Ik weet ook dat er vanuit alle hulpverleners vertrouwen is in mij. Dat ik het (met ondersteuning) wel ga redden met de kinderen en ook dat ik de kinderen niet zomaar kwijt raak. Dus daar ben ik ook niet zo bang voor.
Maar ik wilde er gewoon samen uit komen en dit gesprek heeft maar weer bewezen dat dat hem niet gaat worden.
Ik keek in mijn emotie rond naar de vier hulpverleners die er aanwezig waren. Soms specifiek naar eentje na sommige uitspraken. Het wisselde wie het was. Maar allevier lieten ze merken dat ze me zagen. Dat ze wisten waarom ik hun bevestiging zocht soms. Dat ze vertrouwen in mij hebben, maar niet in mijn vriend.
Het enige positieve aan dit verhaal was dat hij niet boos is op mij en daardoor niet afstandelijk is gaan doen richting mij
- Bijgewerkt
Soturi Door de houding van mijn vriend, heeft de gemeenteconsulent besloten dat ze na dit gesprek al een onderzoek naar de situatie zou aanvragen bij de raad voor de kinderbescherming.
Dat lijkt mij ontzettend heftig voor jou om te horen, maar ik denk dat ze dit ook al vast in gang wil zetten voor als jullie uit elkaar zijn ivm bezoekregeling. Ik kan mij voorstellen dat ze grote zorgen hebben als jullie straks uit elkaar zijn en de kinderen bij hem zijn zonder toezicht. Ik ben het nu aan het invullen, maar mogelijk willen ze deze situatie voor zijn door nu al actie te ondernemen ipv af te wachten als het zover is?
Het klinkt alsof het hem volledig ontbreekt aan enig zelfkennis en inzicht mbt zijn rol al vader. Wat hij tijdens dit gesprek ten overstaan van alle hulpverleners weer heel duidelijk heeft laten zien. Een onvrijwillig kader is dan misschien ook de enige optie om de veiligheid voor de kinderen te waarborgen in het contact met hem en hopelijk daarmee voor jou ook een zorg minder als hij ze bijv enkel onder toezicht mag zien.
- Bijgewerkt
Soturi ach meid... Je hebt je beslissing al wel gemaakt, maar het is altijd pijnlijk als je er zo duidelijk op gewezen wordt dat een andere keuze er niet meer is. Want je hebt wel van hem gehouden, of doet dat misschien ergens nog steeds, maar het wil niet meer, het KAN niet meer. Je doet het goed, je vecht voor je kinderen, dat wordt gezien, JIJ wordt gezien. Veel sterkte met deze loodzware laatste loodjes 
Soturi Zoals het er nu uitziet, ga ik het hem vrijdag 13 januari vertellen. Dat moment heb ik net met mijn begeleidster geprikt. Zodat beide begeleiders genoeg ruimte hebben in de agenda, mocht het nodig zijn.
Dit wordt trouwens uitgesteld. Ik weet niet precies tot wanneer.
Gisteren had ik het tweede gesprek met mijn begeleidster en met de directrice van de organisatie van de gezinsondersteuning. De korte samenvatting is dat zij met het beeld dat wij schetsten al direct door had dat mijn vriend door zijn beleving niet heel meebuigend zal zijn als het om de kinderen gaat. Dus zij raadt aan om eerst alles wat duidelijk kan zijn maar duidelijk te hebben. Zodat de kinderen zo goed mogelijk centraal gesteld kunnen worden.
Rietjesbeker Nou, dit dus.
Ik heb dit nooit gewild, maar ik heb geen keuze meer.
Ik heb niks nuttigs te zeggen maar ik wil je weer een mega knuffel geven. Ik hoop dat je snel alles op de rit hebt om de stap te zetten
3 februari gaat de knoop definitief door. Dan gaan we ook niet meer uitstellen en maar gewoon zien hoe het gaat lopen
Soturi dappere vrouw! Als ik iets voor je kan betekenen weet je mij te vinden hè.
[verwijderd]