iMoeder ik ben daar heel makkelijk in, doe wat persoonlijk het beste is, en dat is voor iedereen anders. Jezelf identificeren is geen levenslang contract en er zit ook geen maximum aan aan hoe vaak je mag wisselen, het kost je hooguit een paar euro op aliexpress om een nieuwe vlag te bestellen 😅
Als je de ene dag lesbisch bent en de andere pan en dan weer joost weet wat, honey, you do you. Zolang je maar voorbehoedsmiddelen gebruikt en het met met wederzijdse toestemming is. Veel plezier, ga lekker ontdekken, en als je ooit een definitieve beslissing wil nemen dan doe je dat, en als je dat niet wil is het ook goed zeg maar.
Mijn kinderen zijn allebei vanaf het begin vrij zeker geweest. H heeft even getwijfeld over pan, maar kwam kort daarna toch tot de conclusie dat die echt hardstikke lesbisch is. I was vanaf het begin al zeker. Ik weet het nog steeds niet. Als je het zwart-wit zou bekijken ben ik pan, maar ik voel me niet helemaal thuis bij een label. Dus dan ben ik queer, maar queer is óók een label. Ik ben gewoon Buffy met de mogelijkheid van aantrekking tot alle genders, en voel me het meest op mijn gemak bij labelloosheid.
Maar even een vergelijking: een vriendinnetje van mij op de basisschool schreef toen al in mijn vriendenboekje dat ze juf wilde worden. Die heeft op basis daarvan ook haar profiel gekozen op de middelbare, is doorgegaan naar de pabo en staat nu voor de klas. Die wist het gewoon.
Ik wisselde tussen kunstschaatser, visagiste, actrice, en nu 30 jaar later tussen schrijfster, interieurdesigner, reisjournalist of relatietherapeut ofzo?
Sommige mensen weten al vroeg wie ze zijn en wat ze willen, anderen doen daar hun hele leven over.
Maar je kan daar geen wetten op bouwen! Wanneer het gaat om zorg in het algemeen, moet er ruimte zijn voor alle partijen, de zekeren en de twijfelaars. Voor de twijfelaars is het huidige traject misschien wel geschikt, maar voor degenen die al jaren zeker zijn van hun identiteit is het een ware marteling. En dat moet gewoon anders kunnen.
Of je nou non binair of trans bent, en wel of geen geslachtsoperatie wil, op psychisch vlak is iedereen gewoon anders en is het maatwerk. Daar is dat psychische traject ook voor.
Maar dat hoort ook wel gewoon bij het psychische stuk, niet in wetten thuis.
Daarom zijn voor mij argumenten als een fase, niet zeker weten, spijt krijgen ook niet valide wanneer het gaat om de noodzaak voor de verandering van de transgenderzorg. Dat zijn dingen die per individuele casus bekeken moeten worden. Wat werkt voor persoon A, is gewoon niet automatisch ook wat het beste is voor persoon B.
En in mijn ogen moet de politiek daarvan ook weg blijven, en zich niet gaan bemoeien met dingen als ja maar de broer van de goudvis van de achterbuurman kreeg spijt, want dan wordt het gewoon propaganda. De politiek is er voor verantwoordelijk om te zorgen dat het traject menselijk wordt voor iedereen, en niet alleen een select groepje beschermen.
