LilyMilie Ik vind dat echt wel moeilijke dingen.
Dat is het ook gewoon.
Maar het is gewoon anders wanneer je een kind hebt met genderdysforie, dat kan je je haast niet voorstellen hoe dat is als je het niet van dichtbij ervaart. Ik dacht in het begin dat het bij I wel mee viel, maar dat speelt ook mee waarom die nu bij de psycholoog zit.
Er zullen ongetwijfeld kinderen zijn bij wie het een fase is, maar wil je dat je kind mee geven? Hun gevoelens negeren omdat het misschien wel vanzelf weer over gaat? Er zijn ook genoeg kinderen bij wie het wel serieus is, en voor hen is die puberteit al extra zwaar, helemaal als ze dan ook nog de steun van hun ouders missen.
En joh, misschien veranderen ze over een paar jaar weer terug, so what? (Er bestaat overigens ook nog genderfluid, maar dat is weer een ander verhaal)
Hormoontherapie is terug te draaien. Er is een reden waarom geslachtsveranderende operaties pas vanaf 18 jaar zijn, dat verandert echt niet zo maar met betere zorg.
Betere transgenderzorg zorgt ervoor dat de kinderen bij wie het niet maar een fase is, ook daadwerkelijk beter geholpen worden. Die er al hun hele leven last van hebben niet ook nog eens jaren op een wachtlijst moeten staan om vervolgens in 700 bochten te moeten draaien om te moeten bewijzen dat ze trans genoeg zijn. Het psychologische aspect hierin zou veel waardevoller zijn als er meer focus komt te liggen op steun binnen het traject in plaats van een poortwachtende functie. Depressies en suïcide zijn niet voor niks zo hoog onder transgenderzorg.
Aan het einde van de dag is het minder dan een half procent wat daadwerkelijk spijt krijgt van het proces, maar dat blijft continu als argument neergezet worden waarom de overige 99% gewoon waardeloos worden behandeld.
Een kind van 10 wat even een paar weken een jongen wil zijn of een meisje, of een kind wat daadwerkelijk trans is valt niet te vergelijken. Je zet de stap naar een arts echt niet zo maar, dat verschil merk je wel wanneer je het van dichtbij ervaart. En als iemand dan van gedachten verandert, dan kan je ook gewoon stoppen met het traject.
Ik snap het, het lijkt een logische gedachte, maar vergeet niet dat de zin het is maar een fase heel veel schade heeft toegebracht aan een hele hoop LHB-ers, dat zou voor de T niet anders moeten zijn.
Aan het einde van de dag heb ik gewoon liever een kind dat 100 keer van gender wisselt en zich gerespecteerd voelt in het proces van zichzelf leren kennen, dan een depressief of zelfs suïcidaal kind want ik speelde vroeger ook met auto's en dat is allemaal goed gekomen.
En vergeet niet, iedere idioot met genoeg geld heeft het recht om haar borsten te laten vergroten, verkleinen, liften, of welke lichaamsveranderende operatie dan ook te ondergaan, en geen haan die er naar kraait.
