Toch6 snap je denk ik wel. Dat jij zo’n wandeling heel anders ervaart dan zij. Maar dat is vaak niet zo hoor! Niet als het 2x gezellig was en de derde keer vraagt zij jou. Dan zit het goed hoor!
Tis beetje als daten denk ik: stapje naar voren, stapje terug. Ga ik te snel? Oei, ik vind haar wat snel. Ja dit is leuk. Verwacht ik niet teveel? Oh nu vraag zij mij! Dat is leuk! Maar moet ik dat wel leuk vinden? Maak ik mezelf niet te emotioneel afhankelijk zo? 🤪
Qua verschil in opleidingingsniveau, ik snap je angst wel een beetje. Dat jij denkt dat het een interessant gesprek is maar dat zij zich ondertussen opvreet uit frustratie maar zich beleefd aanpast aan jou. Als een soort therapeut of moeder van of zo. Die angst heb ik ook wel met nieuwe mensen.
Mijn broertje (hb, universiteit master) is getrouwd met mijn schoonzusje (ook hb, 2 universitaire masters (deels tegelijktijd gedaan en vervroegd afgerond)) Werken beide voltijds aan hun carrière èn hebben 2 kinderen. Ik ben niet verder gekomen dan 2e jaars mbo en ben huismoeke. Toch zijn de gesprekken tussen ons altijd heel leuk en oprecht. Mijn broertje heeft mij hoog zitten en vraagt vaak om mijn mening. Onze gesprekken voelen voor mij niet ongelijk. En natuurlijk zullen ze bepaalde onderwerpen alleen bespreken met gelijken op IQ/denk niveau want met mij hoef je het niet te hebben over de lol van belastingstelsels. Maar dat zijn dan ook vaak niet de gesprekken die een relatie bouwen. Het zijn de persoonlijke gesprekken die vriendschappen bouwen en daar is een verschil in IQ/ opleidingsniveau niet belangrijk in.
Maar vriendschappen zijn eng. en vriendschappen onderhouden vind ik ook moeilijk.
