Trees
Nescio
De afgelopen jaren ging het best goed. Ik weet waar ik niet over moet beginnen en waarover wel. Ik weet wat ik moet antwoorden op bepaalde vragen en in veel zaken geef ik ook duidelijk grenzen aan. Als ik van tevoren aangeef dat je qua eten geen rekening met de kinderen hoeft te houden want er is altijd wel iemand die het niet lust, dan scheelt dat veel frustratie en daarmee risico op boosheid aan zijn kant. En dan accepteer ik dat ikzelf gewoon niet echt kan ontspannen en ook dat er soms eens een steek onder water komt over onze gebrekkige opvoeding op dat gebied. De kinderen vinden het er namelijk wel echt leuk, ze zijn vooral verzot op mijn stiefmoeder, maar ook mijn vader wel. Mijn stiefmoeder heeft zich echt ontpopt tot een ontzettend lieve oma, vooral met mijn oudste is ze 2 handen op 1 buik en dat wil ik ze niet ontnemen. Daarnaast heeft hij bijvoorbeeld geholpen met het kopen van dit huis, dat is zijn manier van liefde tonen en ik kan inmiddels accepteren dat het bij hem zo werkt. Ik weiger het tegenwoordig ook niet meer, iets wat ik vroeger wel deed omdat ik die afhankelijkheid niet wil. Maar ik heb het wel alleen gedaan omdat ik wist dat ik het meteen kon terugbetalen na de overdracht van het oude huis, ik wilde geen schuld bij mijn vader. Wel weer ivm die afhankelijkheid en daarmee de macht die ik hem gevoelsmatig geef.
En het is ook lastig uit te leggen en mijn vinger op te leggen, hij was namelijk niet fysiek gewelddadig of zo, dus het heeft ook heel lang geduurd voordat ik door had hoe het nou werkte en waarom ik erg vaak slachtoffer was. Maar mijn moeder herkende het gisteren meteen toen ik het benoemde als zijn ingehouden woede. Mijn moeder zweeg hij bijvoorbeeld gewoon dood als zij hem boos had gemaakt. Hij werd niet kwaad, hij vertelde niet wat hem stoorde, maar hij kreeg het echt voor elkaar om haar dan weken eigenlijk niet te spreken, alleen het strikt noodzakelijke totdat zij het goed maakte en dan hoopte zij maar dat ze het juiste goed maakte. En het werkte ook vaak als de bom om een andere reden ontplofte. Dus als kind heb ik ook regelmatig expres de bom laten ontploffen omdat we anders gewoon weken op eierschalen liepen. Dan kon je het maar beter gehad hebben. Maar dan kreeg je wel een lading woede over je heen met vooral ook hele denigrerende opmerkingen waardoor ik me altijd ontzettend klein voelde, hij schreeuwde niet, hij sloeg niet, hij verhief meestal zijn stem nauwelijks, maar je voelde de razernij door de kamer gaan. En zo voelde ik me nu weer. Terwijl hij dus niet boos is geweest, hij heeft een mail geschreven waar een objectieve buitenstaander niets echt negatiefs uit zou halen, het is uitermate correct geschreven, maar ik ken deze manier van praten/schrijven. En ik weet dat als ik niet de keuze maak die hij wil, hij het me nadraagt en ik dus over iets anders opmerkingen ga krijgen. En ik ben inmiddels een beetje bezorgd dat hij misschien naar de kinderen alsnog gaat reageren. Dus ben ik blij dat we voorlopig geen reden tot contact hebben. Grote kans dat hij dan binnenkort een keer ontzettend uit zijn slof schiet in een restaurant of zo en dan is het voor ons gewoon weer doen alsof onze neus bloedt. Maar op dit moment vind ik het best lastig om dat gevoel van vroeger van me af te schudden.
