Ik ben 42 en woon al 28 jaar niet meer bij mijn vader in huis, maar ik ben nog steeds bang voor zijn ingehouden woede. Ik probeer altijd iedereen in toom te houden want ik zie zijn irritatie elke keer stijgen, ik herken het van verre. En je weet nooit wanneer de bom dan uiteindelijk klapt en wat hij dan doet.
We zorgen er nu gewoon voor dat we niet te lang bij elkaar zijn, dan gaat het wel. Maar dit weekend is er iets gebeurt en ik snap dat hij boos is, maar hij is niet gewoon boos. Hij zwijgt er eerst gewoon over en stuurt dan een mail waar je eigenlijk niet op kunt reageren. En waarin hij iets van mij vraagt wat ik niet kan doen. En waar hij niet over gaat. En dus voel ik me weer een bang klein kind die op eierschalen loopt, alles om maar niet mijn vader over de grens te duwen, want ik weet niet wat hij dan doet. Ik ben dus nu blij dat de volgende verjaardag pas weer in november is, want dan is het hopelijk allemaal weer voldoende gekalmeerd om allemaal net te doen of onze neus bloedt. Maar intussen voel ik me dus als volwassen vrouw een klein kind en kleurt dit het hele verjaardagsweekend van mini.
