Bob_Ross Stimuleer je hem thuis ook in het leren schrijven?
Nee gek genoeg niet, in die zin stond ik ook perplex dat hij eigenlijk bijna alle letters opeens op papier krijgt en nog best netjes ook. Ik stimuleer hem wel met rekenen, daar vraagt hij ook om. Ik vind hem meer een flierefluiter en hij lijkt thuis vooral goed te gaan op ruimte krijgen, hij is erg autonoom en speelt hele dagen buiten.
Bob_Ross Maar uiteindelijk hadden we een ongelukkig kind in groep 3 omdat er voor hem geen uitdaging meer was.
Nu ben ik daar met de jongste voorzichtiger in
Hmm… Ik weet het niet, onze oudste had niks aan groep 1 en 2 omdat hij totaal andere verwachtingen had van school. Hij kon immers al schrijven, lezen, rekenen en had verwacht dat hij dat direct in groep 1 verder kon ontwikkelen. Na dag 1 was hij zo teleurgesteld dat tellen tot 10 niet eens meer lukte in de klas. Hij is vanaf die dag elke dag huilend naar school gegaan.
Ik weet niet of het minder aanbieden er voor zorgt dat groep 3 daardoor meer verzadiging in het leren geeft. Ze nemen alle informatie tot zich en waarschijnlijk heeft ze het zo in de vingers. Ik zou haar juist volgen en als dat puzzelen is of alle rivieren van Europa uit je hoofd leren is dan is dat het, maar als het schrijven is in groep 1 is dat in mijn optiek ook prima. Tegenhouden werkt hier averechts waardoor er frustratie naar boven komt waardoor ze prikkelbaarder worden en nog meer autonomie willen omdat ze ergens controle over willen.
Bob_Ross Ik merk vooral aan mijn dochter dat ze thuis meer rust heeft. Ze lijkt que eigenwijzigheid, niveau verbaliteit en interesse in andere dingen ineens veel sterker. Ze is veeeeel minder overprikkeld en ze zit vooral minder in haar eigen cocon. Het viel vorig jaar in de klas op dat ze zich dissocieert van de andere kinderen en vooral in haar eigen gedachten is. Is natuurlijk ook niet zo gek dat ze na een schooldag met bso wel in haar coconnetje gaat. Een ander groot verschil is dat ze dus ineens niet meer in haar broek plast. Afgelopen jaar zagen we dit vaker tijdens de schoolvakanties, maar was het verschil minder prominent. Nu kan ik wel overtuigend zeggen dat ze thuis vrijwel geen ongelukjes meer heeft, waar ze op een schooldag gerust 4x in haar broek plast.
Ik zou deze signalen eens bespreken op school, ze laat duidelijk merken dat er iets mist. Heb je wel eens de mogelijkheid gehad om eens in de pauze stiekem te kijken op het plein? Ik moet eerlijk zeggen dat mijn man en ik ons rot schrokken. Onze jongste stelde zich afwachtend op, liet zich alles afpakken. Opeens begreep ik 1,5 maand geleden waarom de juffen hem niet zien zoals wij hem ervaren. Ik zag binnen 30 seconden een ongelukkig kind. Ik schrok mij rot!
Bob_Ross Mijn kinderen zijn dus niet het type HB die klassen overslaan, zichzelf leren lezen etc. Ze zijn vooral creatief in hun manier van denken. Ik schaar mijzelf ook meer onder dat type. Deze site schrijft eigenlijk precies waar wij tegenaan lopen:
Eerlijk gezegd vraag ik mij af of er altijd ‘type’ zijn en of je je kind daaronder moet scharen.
Als ik mijn kinderen daaronder moet scharen zie ik juist een mengelmoes van van alles. De oudste wil de succesvolle zijn, maar is de typisch verborgen hoogbegaafde, terwijl hij ook groot en deels creatief hoogbegaafd is.
Mijn jongste is creatief hoogbegaafd, maar ook zeker(!) de autonoom lerende en op school de verborgen hoogbegaafde en ik denk dat als school hem ziet en hem erkent en hem de ruimte geeft hij opeens de succesvolle hoogbegaafde gaat zijn die vast en zeker, autonoom blijft en conflicten gaat krijgen met leraren. (Heeft hij nu al.😬)
Ergens denk ik dat als je niet de ‘standaard’ hb’er bent die vaak online beschreven word de kans een stuk kleiner is dat je op school word gezien. Scholen lijken het ook wat makkelijker te vinden als een hoogbegaafde lekker mee komt in de klas, misschien een keer een klas kunnen overslaan en makkelijk door de stof heen lijken te gaan. Maar deze kinderen moeten niet te snel door de stof heen gaan want anders krijgt school stres. Dat zien hun denk ik vaak als hoogbegaafdheid dat lijkt ergens tastbaar(der), logisch klinkend, minder abstract en feitelijker voor ze, ze lijken dan een lijstje te kunnen afvinken. Daar word ik altijd doodmoe van. Gek genoeg pik ik de hoogbegaafde kinderen op het schoolplein er ook zo uit. Sterker nog er zijn al 3(!) kinderen geweest die nadat de ouders contact met mij hadden (nadat ik er heel brutaal naar vroeg en ze daardoor durfde te testen🫣) hoogbegaafd bleken na testen! Maar school zag het daarvoor niet. Soms vraag ik mij echt af hoe dat komt, wat er mis gaat in het systeem. Waarom zijn deze kinderen zo onzichtbaar? Ergens is het erg logisch dat ze onzichtbaar zijn. zoals je zelf je eigen kinderen omschrijft is natuurlijk erg pijnlijk, niet wie ze zijn, maar dat je zoon niet onderkent werd en je dochter nu nog steeds niet. Je hoopt toch na debacle 1 dat ze bij nummer 2 anders gaan acteren? Ik denk dat een paar uur per maand aan plusklas ook geen zode aan de dijk zet. Dus in die zin is het wel goed dat ze hoogbegaafdheid verdelen in 6 types, maar er word vaak maar 1 type herkend en dat is natuurlijk de succesvolle. Maar ik denk dat als we ze dan verdelen in 6 types er ook meer gedurfd moet worden binnen oa het onderwijssysteem.
