Ik herken het op zich ook wel een beetje, bij mij uit het zich met name in mijn interieur. Dat hele opgeruimd huis = opgeruimd hoofd slaat bij mij een beetje door soms. Als er iets is van mezelf wat ik niet accepteer, merk ik dat ik dat snel projecteer op mijn interieur, ik kan dan helemaal gek worden van een bepaalde plank of kleur die niet perfect is, en gevoelsmatig raak ik er dan van overtuigd dat als dat maar perfect zou zijn, mijn hoofd ook weer tot rust komt. Maar dat kan dus ook net zo goed verveling zijn, en gewoon niet van mezelf kunnen accepteren dat ik me verveel.
Maar qua dopamine helpt het ook niet, ik kan (afhankelijk van het budget) helemaal losgaan op alles van vazen tot aan nieuwe gordijnen, zodra ik dan punt X heb aangepakt matcht het weer niet met iets anders, en dan ga ik daar gewoon weer mee verder. Alsof ik mijn eigen staart achterna zit..
Het enige wat dan echt helpt is gaan zitten, doorvoelen wat de oorzaak is en me bewust worden van de projectie. En dus accepteren dat ik onrustig ben/mezelf afwijs/me verveel.
