Sorry meiden voor mijn reactie gisteren, ik was gisteren even zo boos op alles en iedereen. Ik had echt het gevoel dat iedereen aan mijn gevoel voorbij gaan en het zo logisch was om gewoon ‘even’ wekenlang in een revalidatiekliniek te zitten. Het was voor mij al een klap om te horen dat ze hier überhaupt aan denken en dan het idee dat ik wekenlang van huis ben. Mijn man staat volledig achter mijn besluit. Hij geeft ook aan dat hij bang is dat ik dat niet ga redden. Mijn levensvreugde haal ik nu uit ons gezin. Het samen zijn.
[verwijderd] het klopt precies wat je zegt. Mijn gezin is voor mij nu het belangrijkst. Ik weet dat het zomaar afgelopen kan zijn. Ik heb mijn meiden nodig, maar zij ook mij. Ook voor hen is het zwaar en elke avond komen ze bij mij knuffelen, praten, vertellen ze hun zorgen en dit wil ik niet kwijt.
Marshmallow ik voelde het gemis ook echt fysiek in het ziekenhuis. Ik heb toen zo ontzettend naar ze verlangd. Zelfs als ik er nu aan denk, word ik letterlijk misselijk. FaceTime is leuk, maar het vervangt voor mij op geen enkele manier het fysieke contact.
Ysabella Soms wil je gewoon gehoord worden hè?
Klopt, mijn gevoel kwijt kunnen en niet horen wat verstandig is. Je woorden raakte mij, positief. Dank je.
