Trees ik word gewoon boos dat iedereen precies lijkt te weten wat goed voor mij is. Ik snap dat het rationeel gezien als buitenstaander eenvoudiger is.
Soms wil je gewoon gehoord worden hè? Gewoon even flink balen van alles, onredelijk mogen zijn, huilen, lachen, je opvreten van binnen en alles eruit gooien terwijl iemand anders gewoon even naar je luistert. De oplossing is soms de oplossing niet ondanks dat het voor de buitenwereld zo duidelijk en simpel lijkt. ‘Gewoon’ even revalideren op een plek waar niet het geen is dat jouw elke dag overeind houd. Je gezin. Je basis.
En opeens lijk je -hier- voor het eerst de psycholoog in jouw los te laten en besef ik mij dat jij ook maar gewoon een mens bent met emoties.
Ondanks alles wat je hebt meegemaakt leek je er altijd wel doorheen te fietsen met je humor, je wijze woorden en je nuchterheid.
Weten alle hulpverleners die jouw begeleiden (artsen etc) wel hoe je hier echt in staat of ben je dan politiek correct zoals je in je werk ook altijd bent? Want nu ben jij de patiënt hè en horen anderen met jou mee te buigen in plaats van jij met hun.
En je angst, die vind ik zo volstrekt logisch. 😘
