Tantetil ik ga een poging doen.
Inmiddels is het zondag. Nog steeds is het onwerkelijk. Zowel de neuroloog als de cardioloog komen mij opzoeken. Ik vraag aan de neuroloog of het mogelijk een conversiestoornis is. Ze neemt alle tijd om mijn vraag te beantwoorden. Achteraf besef ik dat het een rare vraag is, maar ik was nog in ontkenning en was nog steeds van mening dat ik niet thuis hoorde op een verpleegafdeling neurologie. De neuroloog legt uit dat ik naast uitval in mijn rechterarm en been heb, ook een laaghangend rechterooglid heb en mijn ene rechterpupil niet meer goed reageert op licht en donker. Dat laatste heb ik even gemist in de spiegel. Geweldig. Ik loop als een idioot en zie er schijnbaar nu ook uit als een idioot (sorry niet aardig van mij, maar dat is wel wat door mijn hoofd gaat op dat moment). Ze vertelt dat het heel belangrijk is om de oorzaak te achterhalen gezien mijn leeftijd.
Er zijn verschillende hypotheses. Op de CT-scan was te zien dat een van mijn halsslagaders heel smal was en op de 'verkeerde' plek uitkomt. Mogelijk een oorzaak, maar mogelijk ook een natuurlijke variatie. Andere risicofactoren zijn het slikken van de pil (direct mee stoppen), adhd-medicatie (direct mee stoppen), een heel licht verhoogd cholesterol (krijg ik pillen voor) en een megarisicofactor zijn dus hartproblemen. Laat ik nu net een genmutatie voor een DCM hebben (een erfelijke hartspierziekte met een verhoogd risico op beroertes). Vandaar dat ik aan de hartbewaking blijf en de cardioloog ook betrokken wordt. Daarnaast komt de vraag of ik weleens een miskraam heb gehad. Ik grap terug 'hoeveel wil je er hebben, want ik heb er 9 in de aanbieding' zeg ik lachend en begin direct weer te huilen. Die rottige emoties lijken een eigen leven te leiden! Geen duidelijke antwoorden nog, maar wel genoeg om uit te zoeken.
Na een waardeloze nacht, besluit ik de volgende ochtend mijn koffertje te pakken. Zo ik ben hier twee nachten geweest en het lijkt mij dat ik vandaag wel naar huis kan. Nog even onder de fMRI en een hartecho en dan zal ik rond het middaguur vast wel naar huis mogen. Ik ben moe, maar verder gaat het hartstikke goed met me. De fysio komt nog even langs om te oefenen. De ergotherapeut komt zich nog even voorstellen. Haar hulp heb ik niet nodig, maar ze wil nog even kijken hoe het schrijven gaat. Prima ik schrijf wel wat neer.
Ik mag een boodschappenlijstje maken met ingrediënten voor een complete avondmaaltijd. Het schrijven gaat wat trager en wat onhandiger, maar het lukt. Alleen dat rottige boodschappenlijstje. Ik heb duidelijk geen inspiratie. Na twee minuten staat er rijst en kokosmelk op mijn papiertje. Is dat alles vraagt ze? Nee, dat is wel erg karig. Verdorie het zit in mijn hoofd, maar ik krijg het er niet uit. Ik word boos op mijzelf 'kom nu toch, doe niet zo gek'. KIP ja kip moet erin. Niet dat ik dat eet, maar dat is wel normaal voor zo lijstje. Zo klaar, zeg ik tevreden. Ze vraagt of ik vanmiddag naar de revalidatie-afdeling wil komen voor nog wat extra onderzoeken. Sorry, maar ik ga naar huis.
Ik ga later weer verder.
