Ik weet serieus niet hoe ik mij nu voel. Ik ben een beetje blegh. Het is het allemaal net niet. Ik vind het vooral veel in korte tijd. Eerst natuurlijk de genmutatie voor DCM, daarna een CVA, vervolgens een diagnose ASD en nu nog ASP. Ik heb inmiddels een kwartet aan medische afkortingen 😬.
Alles rondom mijn miskramen wordt ook weer opgerakeld. Alleen het idee al dat ik ontzettend veel risico’s heb gelopen tijdens de zwangerschappen van de kinderen, vind ik achteraf een naar idee. Veel van de zwangerschapscomplicaties, die ik heb gehad zijn hier naar terug te leiden. Gelukkig heb ik twee kinderen en dat voelt nu nog meer als een wonder.
Ik vraag mij nu zelfs af of ik wel adhd heb. ASP geeft kleine ontstekingen in het zenuwstelsel met als gevolg adhd-klachten. Ik herken meerdere klachten uit het lijstje, zoals een slechte bloedsomloop met altijd koude handen en voeten tot zelfs spierwitte tenen en/ vingers aan toe. Dat ik inderdaad vaak ontstekingen heb, de vermoeidheid (maar ja wie niet tegenwoordig).
Enerzijds vind ik de duidelijkheid fijn. Andere kant denk ik wel ‘shit wat ben ik voor krakkemikkig persoon’. Ik ben doodsbang dat ik nu op mijn moeder ga lijken die over elk dom kwaaltje eeuwig zeurt en altijd negatief is. Ik wil positief zijn en de nadruk blijven leggen op alles wat ik wel weer kan. Als mijn pa vanochtend mij appt dat ik positief moet blijven, word ik echter ook weer chagrijnig. Dan denk ik rot toch op met je positiviteit.
Lekker warrig allemaal, maar dat is denk ik hoe ik mij nu voel. Warrig.
