Op de spoed gebeurde er plotseling heel veel. Keer op keer vroegen ze mij om de neurologische taakjes te doen. Elke keer moest ik huilen, want het lukte mij niet. Ik deed zo ontzettend mijn best en ik begreep maar niet waarom ik het niet kon. Het klopte niet met mijn gevoel. Ik moest dit gewoon kunnen. Er werd gevraagd naar mijn gezondheid. Ik vertelde dat ik een genmutatie had voor gedilateerde cardiomyoparhie (hartspierziekte). De hartmonitor wordt aangesloten. Er komt een infuus in mijn arm, er wordt bloed afgenomen. Ze zijn nauwelijks klaar en er komt weer iemand mijn kamer binnenlopen. Ze waren klaar voor de ct-scan. Ik word op mijn bed naar de ct-scan gereden. We rijden langs de huisartsenpost. Ik zie juffrouw muts mij aanstaren. Ik staar terug en voel bijna een soort genoegdoening. Bij de ct-scan spuiten ze vloeistof in mijn arm. Een lieve verpleegkundige waarschuwt mij dat het straks gaat voelen alsof ik mijn broek plas. Het is de warmte van de contrastvloeistof die ik door mijn vaten voel lopen. Ik bedank haar na de scan voor de waarschuwing. Ik maak er nog een misplaatst grapje over. De komende dagen zou blijken dat ik zeer goed ben in misplaatste grapjes maken. Mijn manier om er wat luchtigheid aan te geven.
Terwijl ik nog in de ct-scan lig, komt de neuroloog weer binnen. Ze wil mij zien lopen. Ik verlies mijn evenwicht. Ik begin weer te huilen. Ik mag weer op mijn bed gaan liggen en ze loopt mee terug naar de spoed. De neuroloog gaat naast mij en mijn man zitten. Ze biedt haar excuses aan voor alle haast en gebrek aan uitleg. Het woord herseninfarct valt voor het eerst. Ik denk dat u er naast zit, zeg ik ook nog doodleuk. Ik voel mij prima. Ze weet het 99% zeker. Is het niet 'gewoon' een TIA, vraag ik? Nee, zegt ze. Een TIA klinkt wel beter. Kunnen we het niet gewoon een TIA noemen, vraag ik nog? Ze schudt haar hoofd. Het volgende probleem is dat we twijfelen of we nog gaan starten met trombolyse.
Ze legt uit dat je binnen 4,5 uur moet starten met trombolyse. Sterke bloedverdunners via het infuus om het bloedstolsel op te lossen, om de schade in mijn hersenen te beperken. Hoe sneller hiermee gestart wordt, hoe beter. Na deze 4,5 uur neemt het risico op hersenbloedingen toe en zijn de negatieve gevolgen groter dan de positieve gevolgen. Ik zit precies op de grens qua tijdsduur. Ze durven het niet aan. De risico's te groot en qua uitval kon het erger. Ik krijg bloedverdunners in tabletvorm. Ze stelt mij gerust. Waarschijnlijk had het toch niks uitgemaakt.
Er volgt een lang verhaal over te jong hiervoor, oorzaak vinden belangrijk, cardioloog is nu ook betrokken, maandag maken we een fMRI etc. Ik vraag doodleuk of ze hiervoor al een tijdstip heeft en hoe lang dit gaat duren. Ik moet mogelijk misschien een paar cliënten gaan afbellen in mijn praktijk. Of kan het ook aan het einde van de middag? Hoef ik tenminste niemand af te bellen. Mevrouw Trees, u gaat maandag helemaal niet werken en de rest van de week ook niet. Goed, vooruit denk ik. Mag ik zo naar huis? Sorry, maar u gaat naar de Stroke unit en u blijft daar slapen. U blijft hier nog wel een paar dagen. Ik heb geen flauw idee wat een Stroke unit is. Ik ben in shock. Ik vind het allemaal maar overdreven. Ze zegt dat ze 99% zeker is van haar diagnose, maar ik weet op dat moment 100% zeker dat ze er naast zit. Het klopt gewoon niet. Ik stel mij aan, ik overdrijf, ik kan al die taakjes prima. Ik moet gewoon nog beter mijn best doen.
