Zoals veel mensen denk ik, heb ik al een tijdje dat ik wat minder in m’n vel zit en heb ik veel nagedacht. Ook zijn er wat dingen op mijn pad gekomen wat me aan het nadenken heeft gezet. En hierdoor ben ik het laatste jaar of zo, anders gaan kijken naar mijn jeugd en naar mijn ouders. Ik ben opgegroeid in een vrij standaard burgerlijk gezin in een mooi huis in een nieuwbouwwijk, samen met 1 broertje. We waren niet rijk of zo maar kwamen niks tekort. We gingen op vakantie, er waren feestjes en gezelligheid, we konden op sport en op muziekles, school werd betaald en we mochten de opleiding doen die we wilden. Kortom; niks te klagen en onbezorgde jeugd. Ook tijdens mijn laatste therapie heb ik het over m’n jeugd heel kort gehouden; prima jeugd, geen bijzonderheden.
Maar. Eigenlijk wist ik toen al wel dat dat niet helemaal de waarheid was. En ben ik langzaam aan tot het inzicht gekomen dat mijn jeugd me toch wel beschadigd heeft en dat ik daar nog steeds last van heb. Mijn vader is een lieve man, maar emotioneel onvolwassen en snel angstig. Mijn moeder gesloten en kritisch. Allebei mijn ouders hebben zelf een vervelende jeugd gehad en daarna samen vervelende dingen mee gemaakt (meerdere kinderen verloren, een broertje en zusje van mij). En ze hebben ook regelmatig, nu nog steeds, ruzie met elkaar. Ik heb vaak het gevoel dat mijn moeder totaal is uitgekeken op mijn vader. Dat ze eigenlijk wel had willen scheiden ooit, maar dat toen niet gedaan heeft en nog steeds rancune koestert. Mijn vader is een emotioneel onvolwassen man die beschadigd is door het leven. Die vaak erg emotioneel, negatief en verbolgen reageert en alles erg persoonlijk aantrekt. Als 1 van m’n kinderen bijvoorbeeld wat druk is of niet luistert dan ziet hij dat als hem ‘uitdagen’ of zelfs ‘pesten’. Mijn moeder is vooral heel gesloten, ik kan vaak weinig hoogte krijgen wat ze ergens nu van vind en dat ze uit zichzelf ook niet snel uitspreken.
In mijn jeugd heb ik weinig warmte en geen diepe band ervaren met mijn ouders. Ze gaven weinig advies en sturing en zijn allebei wat koel en afstandelijk. Toonden weinig affectie, goeie gesprekken werden niet gevoerd en alles wat op emoties en hoe je dingen ervaart betrekking had, werd al snel erg ongemakkelijk. Mijn ouders zeiden bijvoorbeeld dus nooit dat ze van ons hielden of trots op ons waren. Dat ‘spreekt vanzelf’ en hoef je niet te zeggen. Ze brachten ook nooit ter sprake als ze zelf ergens mee zaten. Ik heb dus bijv heel jong en vrij bleu mijn ex leren kennen. Achteraf begrijp ik van mijn moeder dat ze mijn ex toen der tijd niet erg zagen zitten en al doorhadden wat ik toen niet zag. Maar ze hebben in die tijd nooit iets gezegd van zou je dat nou wel doen? Is dit wel de goede man voor je? Zelfde verhaal met opleiding en andere levens keuzes. Ik me hierdoor achteraf gezien best verloren gevoeld vroeger, had het gevoel dat ik alles alleen moest doen en bedenken/beslissen. En mijn vader heeft voor mijn gevoel ook geen veiligheid geboden. Hij wist bijv op den duur wel dat mijn ex niet altijd lief voor me was. Maar heeft hem nooit aangesproken of iets anders ondernomen, omdat hij eigenlijk gewoon bang is voor mijn ex. Ik heb het gevoel dat mijn ouders ook een beetje van een voetstuk gevallen zijn nu ik er zo anders naar ben gaan kijken…
Ik weet alleen niet zo goed hoe nu verder. Therapie wil ik eigenlijk niet meer. Ik heb dat op verschillende momenten in m’n leven gehad en eigenlijk nooit veel aan gehad. Misschien dat er hier over praten me weer nieuwe inzichten geeft. Is het herkenbaar voor iemand? Hoe ga je er mee om? Hoe geef je de trauma’s die je nu bij jezelf herkent een plek of heel je daarvan?
