Honkeytonk Wij hadden laatst een casus van een patient die een behandeling eiste mbt kanker, waarbij bewezen is, dat die behandeling op zijn tumor dna, voor verkorting van leven zou duren. Die behandeling kost mega veel geld, is bewezen niet bruikbaar in zijn geval, en toch zou de overheid moeten voorzien om het te proberen omdat een patient dat wilt?
Lijkt mij dat dat prima afgewezen kan worden.
Ik doel meer op: mijn kind heeft al 3 weken buikpijn, ik wil een echo. Waarbij de arts zegt: 'nou de kans is groter dat het gewoon een buikgriep is.' De kans is misschien groter, maar mij zit het niet lekker en ik wil een echo om andere dingen uit te sluiten. Ik vind dat een prima eis.
Honkeytonk Er zijn ook ouders die eisen bij elke val een rontgenfoto, terwijl in verreweg de meeste gevallen met pcm en 2 dagen rust de boel weer prima is. Waarom moet je daarin voorzien? Of bij elke vorm van keelpijn/ oor ontsteking meteen antibiotica erin gieten, omdat ouders dat willen. Terwijl over het algemeen gaat het vanzelf met een dag of 4 a 5 over. Er zijn al giga tekorten op medicatie, waarom voorzien dat iedereen op eigen vraag dat kan bepalen? Of bv die diabetes medicatie die mensen met overgewicht graag willen hebben, op een markt waarin al tekort is aan die medicatie.
Ik denk dat het per geval verschilt in hoeverre je meegaat als arts met je patient.
Ik geloof sterk in het instinct van een ouder (eentje die pas sinds kort ietwat serieus wordt genomen door sommige artsen) , ik ben voor samenwerking tussen arts en patient. Leg mij maar uit waarom mijn kind 2 dagen moet wachten voordat het een foto krijgt. Kan een arts het prima onderbouwen dan ga ik heus wel mee. Ik wil tenslotte ook niet dat mijn kind zonder reden aan straling bloot gesteld wordt, ook is zo'n dagje ziekenhuis vermoeiend en tijdrovend. Maar het welzijn van mijn kind staat op 1, en als het goed is is dat bij alle ouders zo. Aan de arts dus ook om goed te informeren. Door beperking op te leggen krijg je enkel ruzie en opstand.
Ik heb ook niets te maken met de tekorten van medicijnen. Dat is niet mijn schuld noch mijn verantwoordelijkheid. Als mijn kind AB nodig heeft dan heeft het AB nodig. Aan de overheid om voor voldoende AB te zorgen. Neemt de vraag toe dan moet je zorgen voor meer.
Honkeytonk De cultuur van alles moet nu per direct, binnen een uur opgelost en genezen zijn, dat is het probleem en dat is het verwende. En dat maakt het onhoudbaar en ik vind het zeer slecht dat de overheid daar in voorziet en in meegaat.
Is dat echt het probleem? Er zullen vast ouders/mensen zijn die onmogelijke eisen hebben maar zijn die in de meerderheid? Is het niet vooral een kwestie van gebruik maken van de mogelijkheden? Als je weet dat er in de kamer ernaast een echoapparaat staat dan is vragen of hij er niet even snel onder kan niet heel gek. Dan weet je het tenminste meteen zeker ipv een week of 2 aanrommelen. Dus waarom moeilijk doen, dokter?
Ik snap waarom een arts anders adviseert hoor, maar ik snap ook wel waarom iemand er toch wel om vraagt.
De zorg is zeer toegankelijk en dat is in de basis een enorm groot goed! Iets waar we voor moeten waken dat het niet moeilijker toegankelijk wordt.
Honkeytonk ik vind het zeer slecht dat de overheid daar in voorziet en in meegaat.
Je kan imo 2 dingen doen als overheid:
1) Je kan beperken: dus bijv echoapparaten weghalen of niet meer apparaten neerzetten, maar je zit met het gegeven dat men weet dat ze er zijn. De mogelijkheid is er dus. Je maakt op die manier de frustratie enkel groter en daarmee haal je allerlei andere problemen op de hals. Zoals we nu ook zien. De wachtlijsten worden enkel langer, waardoor de ontevredenheid groeit, men maakt zich zorgen om basisrechten en bestaanszekerheid.
Ik zie wachtlijsten niet als een gevolg van een verwend volk maar van een overheid die niet voorziet in basisbehoeften. Ik denk dat vele mensen dat ook zo voelen. (waarop je zou kunnen zeggen dat gevoel niet zou moeten leiden maar dat doet het wel want zie wat men stemt... populisme, extreem rechts).
2) je kan toegeven en zorgen voor meer medicijnen, apparatuur, personeel. (het lijkt me een gegeven dat je geeft wat nodig is en niet meer dan dat. Dus precies de grens zoekt tussen acceptabele wachtlijsten en niet acceptabel, tussen voorschrijven van medicatie en behandeling, en een afwachtende houding. Communicatie is daarin essentieel. Vertrouwen van de patient is key.)
Honkeytonk En dan heb je ook gewoon nog een onmogelijkheid waarin de overheid niet kan voorzien: de vergrijzing, de medicijn tekorten wereldwijd. Er is gewoon weg niet genoeg. Dus de zorg moet weer meer zorg zijn voor wie het echt nodig hebben en niet meer voor wie het hardste schreeuwt en dreigt.
Daar ben ik het mee eens. Er zijn serieuze problemen en daar moet de overheid ook wat mee gaan doen. Maar ipv 'we kunnen niets, verdeel het brood maar tussen 6 mensen ipv 2, leer maar leven op 20% minder kcal dan je dagelijks nodig hebt terwijl wij (overheid, rijkeluis, elite) helemaal geen brood hoeven delen' , is niet probleem oplossingsgericht.
