Liekje81 Ik had laatst een fijn gesprek met een arts. Ik vertelde mijn ervaring op de spoed (van toen ik 12 uur alleen lag, zonder info, zonder raam, zonder telefoonverbinding) En hoe traumatisch ik dat vond.
Dat begreep ze heel goed, en toen vertelde zij haar kant. Zij werkt namelijk wel eens op die spoed daar en het is voor haar en alle artsen en verpleegkundige ook een ware hel blijkt. Het is rennen rennen, 6 uur geen slokje water kunnen drinken is niet vreemd, laat staan dat je even kan zitten. Je patiënten liggen uren te wachten, dat weet je maar je hebt ze niets te vertellen want de resultaten komen maar niet. Ze drukte me ook echt op het hart dat mijn behandelde arts echt zeker weten meerdere keren naar de MRI afdeling heeft gebeld om te weten wanneer ik mocht want iemand in mijn situatie laten wachten is niet verantwoord. Maar de arts is afhankelijk van de afdeling daar, die ook weer afhankelijk zijn van blabla, enz. Alle afdelingen lopen met tekorten. Ze zei dat de huidige werkomgeving extreem frustrerend is. Het motiveert mensen ook niet meer om voor de zorg te kiezen. Ze willen heel graag alles voor je doen, maar er is geen plek, geen mensen, geen geld. Al het geld gaat naar boven; naar management ipv naar de handen die daadwerkelijk aan het bed staan, of de telefoon opnemen, of het toilet schoonmaken.
Ik vond het heel fijn om een arts zo eerlijk te zien. Het maakt ze menselijker voor mij en het zet ze op gelijke hoogte met ons patiënten ipv ergens daarboven zwevende. Het is toch ook een samenwerking tussen patiënt en zorg. Ik vind het niet verkeerd om dat te laten zien aan je patiënten, dat het overvol is en dat dat wat met je doet. Niet perse jij persoonlijk hoor, maar bijv de artsen in mijn ziekenhuis. Beetje meer menselijkheid zou niet verkeerd zijn.
